Eπειδής δηλαδή είμαι νέοπας και ψαράς στο Aβόπολις θα πρέπει να μου πασάρετε ό,τι σκουπίδι βαριέστε να ακούσετε; Οκ το δέχομαι, άλλωστε όλοι από χαμηλά ξεκινούν ώστε στο τέλος να μπορούν να κάνουν review στο νέο Slayer ή Sodom (:P). Ουκρανοί φόουκπάγκανμπλακάδες οι υποφαινό-μενοι. Ναι, θα μπορούσε να τελειώσει εδώ η κριτική στο “Wind of Freedom”, αλλά είπα να το αναπτύξω λίγο παραπάνω έτσι για τη πώρωση. Καλά, εγώ νόμιζα ότι αυτά είχαν αρχίσει και τελειώσει με κάτι άκυρα συγκροτήματα όπως Waylander, Ragnarok (UK), Fintroll άντε να μη βάλω Amon Amarth γιατί βλέπω τα μιόλνιρς σας να με πεκερετιπελεκάνε. Το ότι δεν ακούω πια αυτό το γραφικό (ομολογουμένως) είδος δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να κυκλοφορούν τέτοιες δουλειές. Εδώ βγάζει δίσκους η Έφη Σαρρή. Στο προκείμενο (και γυρίζοντας 15-16 χρόνια πίσω που παραδέχομαι πως καραγούσταρα οτιδήποτε είχε να κάνει με φύση και παγανισμό) θεωρώ ότι τέτοια συγκροτήματα δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης μιας και ακόμα και για τα μυαλά του 18χρονου είναι φαιδρά και άμπαλα εν γένει. Βάζεις το σιντί και έχει κλασικό ίντρο με αέρηδες και κάτι πλήκτρα που ούτε ο Μortiis δεν έπαιζε στα 10 του, για να ακολουθήσουν κομμάτια που τα μισά έχουν τίτλους “κάτι of κάτι” και που ξεκινάνε με επικά σαμπλς πάλι με αέρηδες, βροχές και clashing of shields που τα διαδέχονται χιλιοπαιγμένα ριφάκια με τριγκαρισμένες δίκασες και ένα αφελέστατο εν γένει rhythm section που πλέον ούτε τους γέρους vikings δεν εμπνέει για να πάνε για μάχη. Άσε δε τα άθλια ουκρανικά που τραγουδάνε και τα αισχρά αγγλικά τους που κάνουν το Σάκη Τόλη να ακούγεται σαν Βρετανός φιλόλογος. (Καλά τι κομματάρα έγραψε ο ριφοπατέρας με το Xibalba. Πήγε το μπλακμέτσαλ μια δεκαετία μπροστά. Και αυτό το εννοώ!).
Τέσπα οι PAGANLAND θεωρώ ότι ίσως αγγίξουν τους πολύ καμένους πιτσιρικάδες που αγνοούν ακόμα τον Quorthon (βάλε ρε μικρέ “Οne road to Asa Bay” να νιώσεις τρουίλα και επικίλα). Ακόμα και παιχτικά τα δύο παλουκάρια των PAGANLAND δεν το έχουν και πολύ. Πολλά φάλτσα, λάθη στα γεμίσματα και περισσότερο μούρη πουλάνε για τη μούρη και τίποτα παραπάνω. Σοβαρευτείτε. Ένα είδος που δεν έχει καμία μα καμία εξέλιξη και ένας δίσκος που θα κάνω πως δεν τον άκουσα ποτέ.
Υ.Γ.: Αν θέλεις μανιακά να ακούσεις ένα καλό και ανάλογης υφολογίας αλμπουμ τότε πάρε το “Τuatha na gael” των Cruachan. Μπορεί από παραγωγή να είναι εντελώς σκατά (1995 και pagan metal και στην Ιρλανδία τι περιμένεις δηλαδή;), εντούτοις είναι ακόμα μαγικό όσο και αν δεν θέλω να το παραδεχτώ στον ψαγμένο πλέον εαυτό μου.
