Οι SATURNUS δεν αποτελούν μπάντα, παρά φαινόμενο. Διαπιστωμένα πλέον. Ο τρόπος με τον οποίο διατηρούν αναλοίωτα δομικά συστατικά του ύφους τους, ενόσω ο όποιος συνθετικός κορμός μεταλλάσσεται έπειτα από κάθε κυκλοφορία των τελευταίων ετών παραμένει ολοκληρωτικά ανεξήγητος. Σε αυτό το σταθμό, ασφαλώς, εν αντιθέσει με τις παγερές, λαβωμένες νύμφες που κοσμούσαν τα αμέσως προηγούμενα full-length, το εξώφυλλο απεικονίζει μια νεκροκεφαλή που αναδύεται μέσα από ένα κόκκινο φόντο, ανασύροντας αναλαμπές του τύπου “Paradise Belongs To You” με μακροσκελείς, πένθιμες doom/death συνθέσεις να αποτελούν τις κυρίαρχες βάσεις του. Έστω και αν η αίσθηση των μελωδιών παραπέμπει κάλλιστα στο “Veronica Decides To Die”, το νέο πόνημα του group καταδεικνύει τα μοναδικά εναπομείναντα μέλη του «κλασσικού» τους line-up, Thomas και Brian, να αναδύουν μια έντονα νοσταλγική διάθεση για την πρώιμη εκείνη εποχή που σηματοδότησε την έναρξη της λαμπρής καριέρας του.

Ξεψαχνίζοντας το δίσκο περαιτέρω, θα διαπιστώσουμε πως επιπρόσθετα συστατικά των όποιων δομών αναλογούν στην ιστορία της μπάντας καθαυτής, υπό την μορφή αποσπασματικής ανασκόπησης συγκεκριμένων πτυχών της. Το “Saturn In Ascension” αποτελεί μια άψογη σύνοψη των SATURNUS περιλαμβάνοντας στοιχεία από την ολότητα της δισκογραφίας τους, ξεκινώντας από το bonus track της limited έκδοσης που ανήκει στη demo περίοδο του group για να καταλήξουμε σε ακουστικές δομές του τύπου “Thou Art Free” που αναδεικνύουν κάλλιστα τις ικανότητες του Thomas σε επίπεδο απαγγελίας. Εν συγκρίσει με το κλασσικότατο “Martyre”, βέβαια, το “Saturn In Ascension” παραμένει δυσπρόσιτο ελέω των μεγάλων χρονικών διάρκειων που συναντώνται, αλλά όσο η αναμονή 6 ετών φαντάζει ομολογουμένως μακροσκελής, τόσο οι επερχόμενες ακροάσεις μαρτυρούν πως το νέο αυτό πόνημα καταλήγει ανώτερο του προκατόχoυ με τίτλο “Veronica Decides To Die” σε συνολική ποιότητα συνθέσεων.

Πιστοί στη παράδοση της πολυετούς ιστορίας τους, οι Δανοί SATURNUS μας παραδίδουν ένα ακόμα δείγμα άριστου, ρομαντικού doom metal, τηρώντας τα standards που προσδίδουν μια αίγλη διαχρονικού χαρακτήρα στις εκάστοτε κυκλοφορίες τους. Λόγος φυσικά δεν γίνεται παρά για το “A Fathers Providence”, τα πλήκτρα του οποίου αναδύουν μια αμυδρή αύρα τύπου “Starres”, συνεχίζοντας στα ίχνη των συνθέσεων που τους εγκαθίδρυσαν ως το άτυπο Τέταρτο μέλος της «Ανίερης Τριάδας» του ατμοσφαιρικού ήχου. Μοναδική ειδοποιός διαφορά σε σύγκριση -προς τιμή της ιστορίας τους- αποτελεί το γεγονός πως κάθε κυκλοφορία υπό το όνομα SATURNUS καταλήγει εξαιρετική προς τα κριτήρια που οι ίδιοι επέλεξαν να θέσουν, έστω και αν ο Kim Larsen δεν παραμένει μέλος του group, έστω και αν το όποιο line-up άλλαξε δύο φορές μετέπειτα. Τα χρονικά διαλείμματα στοίχιζαν ανέκαθεν στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας, και έστω και αν οι SATURNUS δεν δέχθηκαν ποτέ την καταξίωση των μακρινών «συγγενών» τους, αντιστάθμισαν τα όποια οφέλη με καλλιτεχνική συνέπεια που συναντάται σε συνθέσεις που απολαμβάνουμε ακόμα και 15 ολόκληρα έτη από την εποχή της συγγραφής τους.