Δεν πιστεύω να υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει προσέξει τα τελευταία χρόνια όλα αυτά τα groups που έχουν σκάσει μύτη στο κουρμπέτι και καταπιάνονται με το doom, αλλά και τον ευρύτερο ‘70s hard rock ήχο. Οι WITCHCRAFT λοιπόν είναι από τους πρωτεργάτες αυτής της τάσης και όσοι δεν τους ξέρουν, ξεκίνησαν την μουσική τους διαδρομή πριν καμιά δεκαετία σαν ένα συγκρότημα που θα απέτιε φόρο τιμής στους θρυλικούς Pentagram. Από τότε μέχρι σήμερα έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και οι Σουηδοί επιστρέφουν μετά από πέντε χρόνια απουσίας, με το “Legend”.

Οφείλω να ομολογήσω πως εξαιτίας του αριστουργηματικού “The Alchemist”, που είχε προηγηθεί και ταυτόχρονα από τις σχεδόν σαρωτικές ανακατατάξεις στο line-up της μπάντας, αλλά και από την ηχηρή μεταγραφή τους από τη “μήτρα” του doom rock ήχου, Rise Above, στην Nuclear Blast, καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα περιμένοντας τον τέταρτο δίσκο των WITCHCRAFΤ.

Ακούγοντας το δίσκο, ούτε και εγώ θυμάμαι πόσες φορές, αυτό που μπορώ να πω με περισσή σιγουριά είναι πως Σουηδοί μεγαλούργησαν. Αν δεν είσαι προκατειλημμένος με την υπόθεση “υπογραφή underground συγκροτημάτων σε μεγάλες εταιρείες” και με καθαρές και “μοντέρνες” παραγωγές, πίστεψέ με θα γουστάρεις. Στο “Legend” θα γνωρίσεις και τα τρία νέα μέλη του group που στρατολογήθηκαν για να καλύψουν τα κενά μετά τις αποχωρήσεις των Hoyles (κιθάρες) και Jansson (drums), αλλά και την απόφαση του θεούλη Pelander να ασχοληθεί αποκλειστικά με τα φωνητικά του καθήκοντα. Στο ψητό τώρα, το πρώτο που βγάζει μάτι είναι η καθαρή, ογκώδης και μοντέρνα παραγωγή που έχει το album. Μπορεί να αναπολείς αυτή τη vintage ζεστασιά και την αναλογική αίσθηση που είχαν οι προκάτοχοί του, αλλά αποζημιώνεσαι μέχρι κεραίας από τον στιβαρό, heavy και πεντακάθαρο ήχο των κομματιών, που αναδεικνύει όλα τα όργανα και ειδικά το μπάσο, στο οποίο έχει γίνει κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ή δουλειά. Οι συνθέσεις είναι όλες μία και μία, με μελωδίες και ρεφραίν που σου σφηνώνονται μονομιάς στο μυαλό, περιτριγυρισμένες από την αύρα του μεγαλύτερου συγκροτήματος που έβγαλε ποτέ το Birmingham, και χωρίς να λείπουν οι γνωστές τους ψυχεδελικές στιγμές. Αα, και μην ξεχάσω! Στα φωνητικά ο Pelander έχει δώσει τα ρέστα του.

Oι Σουηδοί το έκαναν και πάλι το θαύμα τους και προσέθεσαν ένα ακόμη διαμάντι στην δισκογραφία τους. Μπορεί οι παλιότεροι οπαδοί τους να “τσινήσουν” για τους λόγους που προαναφέρθηκαν, αλλά το “Legend” θέτει ευθαρσώς υποψηφιότητα για τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Α-π-α-ρ-α-ί-τ-η-τ-ο!!!