Από τις πρώιμες ημέρες του σουηδικού death metal, στο ζόφο της ατμοσφαιρικής doom/death σκηνής και από την ανατριχιαστικά στεγνή εξύμνηση των ουσιών (βλ. “Deeper Kind Of Slumber”) στις πιο radio-friendly στιγμές του gothic rock, οι TIAMAT υπήρξαν μια από εκείνες τις πολλές καταπληκτικές μπάντες των 90s οι οποίες και τον ήχο τους άλλαζαν διαρκώς και την προσωπικότητά του διατηρούσαν σε κάθε κυκλοφορία τους.

Αν με το έμπα των 00s οι περισσότερες από αυτές μάλλον έχασαν τη μαγική τους αύρα και συνέχισαν να δισκογραφούν επειδή αυτό ήταν πλέον το επάγγελμά τους, η παρέα του –εν μέρει δικού μας πλέον- Johan Edlund παρέμεινε συνεπής στην ποιότητα, έστω εις βάρος της ποσότητας (οι τελευταίοι τρεις δίσκοι απέχουν χρονικά 5 και 4 έτη αντίστοιχα) και με καμία διάθεση για στασιμότητα και safe ηχητική κατεύθυνση. Κάπως έτσι, μετά το υποχθόνιο και πιο εσωστρεφές, Crowley-ικό gothic rock του “Prey” και το σαφέστατα σκληρότερο και χύμα “Amanethes”, οι Σουηδοί επιστρέφουν αυτή τη φορά με πιο χαλαρή διάθεση και την αμεσότητα μιας περισσότερο rock προσέγγισης να διακατέχει το νέο υλικό τους.

Παρότι το τίγκα SISTERS OF MERCY ομότιτλο κομμάτι που ανοίγει το “The Scarred People” προδιαθέτει για μια επιστροφή σε “Skeleton…”/“Judas…” εποχές, ο δίσκος κρύβει μικρές εκπλήξεις που μάλλον δεν περίμεναν όσοι ονειρεύονταν μια εξίσου μεταλλική συνέχεια μετά την προηγούμενη δουλειά τους. Πάρτε για παράδειγμα το σχεδόν pop refrain του “Winter Dawn” με τα πολλαπλά φωνητικά layers ή το φανταστικό κιθαριστικό ξεσάλωμα που κλείνει το “Love Terrorists” –γενικά η εξάχορδη ευθύνεται για πολλά όμορφα σημεία εδώ πέρα. Οι πιο κλασικές TIAMAT (της ύστερης περιόδου) στιγμές, όπως το “384Ekteis” και το “Radiant Star”, δεν λείπουν, όμως είναι κομμάτια σαν τα “The Sun Also Rises”, “Messinian Letter” που απογειώνουν τον δίσκο χαρίζοντας συναισθηματική φόρτιση που προσεγγίζει την indie/alternative τραγουδοποιία πάντα φιλτραρισμένη από το πανταχού παρόν πρίσμα της μπάντας.

Για το τέλος (κυριολεκτικά) αφήνουμε το συγκλονιστικό “Red Of The Morning Sun” με την κατάλληλη –και λόγω εποχής- φθινοπωρινή μελαγχολία να γεμίζει τα ηχεία και αισθανόμαστε κάπως ανακουφισμένοι που κάποιοι από τους παλιούς μας ήρωες συνεχίζουν –όσο και αν άλλαξαν στην πορεία- ακόμα να δικαιώνουν τους λόγους για τους οποίους τους αγαπήσαμε. Τα λέμε σε 4-5 χρόνια πάλι, Johan παλιόφιλε…