Έχω την εντύπωση πως όλοι οι μεταλλάδες που σέβονται το εαυτό τους έχουνε από τουλάχιστον τέσσερα-πέντε γκρουπ που, αν και δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλή, είναι κάτι σαν μια προσωπική «ανακάλυψη» και περιβάλλονται πάντα με ένα είδος περηφάνιας και λατρείας. Κάτι τέτοιο ήταν για μένα οι TEN εκεί στα μακρινά χρόνια της εφηβείας και δίσκοι όπως το “The Name of The Rose”, “The Robe”, “Spellbound” κέρδισαν δίκαια αρκετό χρόνο στο soundtrack της ενηλικίωσής μου.

Η είδηση της επαναδραστηριοποίησης του πέρυσι με γέμισε, όπως ήταν αναμενόμενο με πολύ χαρά και προσμονή, όμως δυστυχώς το “Stormwarning”  δεν ανταποκρίθηκε. Κακό δεν ήταν, ήταν απλά λίγο σε σχέση με τα παλαιότερα, σπουδαία έργα τους. Δυστυχώς, η φετινή δουλειά τους, το “Heresy and Greed”, έρχεται απλά να οξύνει την μέτρια γεύση που μου άφησε ο προκάτοχός του. Άνευρο και άγευστο AOR με λίγες επικές πινελιές, χωρίς ούτε μία στιγμή που να σου καρφωθεί στον εγκέφαλο, να σε κάνει να θες να πατήσεις repeat. Τίποτα! Μηδέν! Κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες στην αρχή, στο “Arabian Nights”, ένα συμπαθές ρεφρέν στο “Gunrunning”, κάποιες συμπαθητικές ακόμα μελωδίες και σόλο δεν αρκούνε με τίποτα για να διασώσουνε την κατάσταση. Πολύ περισσότερο που ακόμα και όταν και όπου υπάρχουν θάβονται από την γενική έλλειψη έμπνευσης που επικρατεί στο δίσκο, με το “Game of Hearts” να είναι χαρακτηριστικότατο παράδειγμα.

Από ότι φαίνεται ο Garry Hughes βιάστηκε με τούτον εδώ το άλμπουμ. Το “Heresy and Greed” κυλάει βαρετά και σχεδόν αδιάφορα ως το τέλος του και φωνάζει από μακριά πως οι συνθέσεις του χρειαζόντουσαν και άλλο χρόνο και ίσως θα μπορούσαν να δώσουν ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Προς το παρόν όμως οι TEN ακούγονται απλά και μόνο σαν μια σκιά του πάλαι ποτέ εαυτού τους. Δυστυχώς!