Όταν το όνομα σου είναι τόσο βαρύ στην μουσική βιομηχανία, όταν κουβαλάς δεκαετίες επιτυχιών και παρουσίας στο προσκήνιο (με κάθε πιθανό τρόπο), τυχαίνει να είσαι οι KISS και έχεις κυκλοφορήσει πριν μόλις 3 χρόνια το πολύ καλό ‘’Sonic Boom’’, τότε δημιουργείς μεγάλες προσδοκίες και για τον διάδοχό του. Ο Starchild, o Demon, o Spaceman και ο Catman (όχι αυτός της Ανίτας Πάνια) δεν λένε να τα παρατήσουν και ίσως κάνουν πολύ καλά. Υποσχέθηκαν ατόφιο hard rock στο κοινό τους και φαίνεται να τα κατάφεραν και πάλι με το ολοκαίνουριο ‘’Monster’’ που μόλις κυκλοφόρησε.

Η όλη διαδικασία παραγωγής του album θυμίζει λίγο το μακρινό 1978, όταν το συγκρότημα εφάρμοσε το ‘’all for one and one for all’’ project της και κάθε ένα από τα μέλη κυκλοφόρησαν από ένα προσωπικό δίσκο. Μόνο που αυτή τη φορά συγκέντρωσαν όλες τις ιδέες τους σε ένα μόνο album. Σίγουρα το μεγαλύτερο μέρος των κομματιών ανήκει στους Paul Stanley και Gene Simmons, αλλά και ο Tommy Thayer με τον Eric Singer έχουν βάλει σημαντικά και ποιοτικά λιθαράκια. Κάτι που επίσης έχουμε δει στο παρελθόν είναι όλα τα μέλη του συγκροτήματος σε ρόλο lead vocalist, κάτι που εδώ όμως φαίνεται να λειτουργεί πιο αρμονικά από ποτέ. Αξιομνημόνευτη είναι σίγουρα η φωνητική παρουσία του Eric Singer στο ‘’All For The Love Of Rock & Roll’’, καθώς και του Tommy Thayer στο ‘’Outta This World’’. Βέβαια και εδώ το μεγαλύτερο μέρος αναλαμβάνουν οι στυλοβάτες Stanley και Simmons, με τον τελευταίο να δίνει μια πραγματικά προσωπική ερμηνεία στο ‘’The Devil Is Me’’. Σαν αποτέλεσμα παίρνουμε το δυνατό ‘’Monster’’, ένα δίσκο που στερείται κλασικής μπαλάντας τύπου ‘’Beth’’, για ακόμα μία φορά και που σίγουρα θέλει αρκετά ακούσματα για να κάτσει καλά στο αυτί. Είναι ένα album δύσπεπτο και απαιτητικό, όμως αν κάποιος του δώσει το χρόνο που του αξίζει τότε θα ανακαλύψει όλες τις καλά κρυμμένες μελωδίες που ακούγονται σχεδόν στο background, καθώς και τα solos που ξεπηδούν εκεί που δεν τα περιμένεις. Στιχουργικά δεν είναι κάτι καινοτόμο, αλλά πότε περίμενες κάτι τέτοιο από τους KISS; Σίγουρα έχει και κάποιες άσχημες στιγμές, όπως τα ‘’Wall Of Sound’’ και ‘’Shout Mercy’’, οι οποίες χαλάνε λίγο την τελική εντύπωση, αλλά δεν μειώνουν σε κανένα σημείο την συνοχή. Και ίσως αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του ‘’Monster’’. Ότι καταφέρνει να ενσωματώσει επιτυχώς τις αδύναμες στιγμές του στο αποτέλεσμα και από μειονεκτήματα, να τις χρησιμοποιήσει σαν πλεονεκτήματα.

Το σίγουρο είναι ότι μιλάμε για ένα album τέκνο του συγκροτήματος. Μια κυκλοφορία που ανήκει ολοκληρωτικά στους KISS και που βγήκε κατευθείαν από τα σπλάχνα των μουσικών τους οργάνων. Συμμετείχαν όλοι σχεδόν ισάξια και αυτό, σε περιόδους που βλέπουμε δεκάδες συγκροτήματα ανάλογης ηλικίας να διαλύονται για το παραμικρό, είναι επιτυχία και υγεία. Φαίνεται πως ο celebrity Gene Simmons, όσο φραγκοφονιάς και να είναι, έχει καταφέρει να κρατήσει μια συνοχή, σε τέλεια συνεργασία με τον Stanley και αυτό είναι που διατηρεί τους Kiss ακόμα τόσο ψηλά. Πλέον απλώνουν το κοσμικό τους χέρι μέχρι εκεί που φτάνει. Οι εποχές αλλάζουν και προσαρμόζονται σε αυτές. Άλλωστε τα χρόνια είναι αμείλικτα και όσο περνούν, μόνο album σαν το ‘’Monster’’ θα επιβιώνουν από τέτοιες μπάντες. That’s fucking teamwork!