Ξεκινώντας αυτήν την κριτική οφείλω να εξομολογηθώ πως όταν το φαινόμενο SYSTEM OF A DOWN χτύπησε τον πλανήτη μας, εγώ ήμουν αρκετά απασχολημένος με την εξερεύνηση των 70’s και του κλασικού metal. Έτσι, δεν μπορούσα παρά να τους σνομπάρω, αφού «δεν είναι μέταλ αυτοί». Τα χρόνια έχουν περάσει όμως και φυσικά πλέον θεωρώ πως όποιος δεν αναγνωρίζει την ποιότητα και την επιδραστικότητα των SOAD και του SERJ TANKIAN, ανεξάρτητα του γούστου του φυσικά, είναι μάλλον βαθιά νυχτωμένος.

To “Harakiri” λοιπόν, αποτελεί την τρίτη προσωπική δουλειά του σπουδαίου αυτού ερμηνευτή, μετά το εξαιρετικό "Elect The Dead" και το “Imperfect Harmonies” που μάλλον δίχασε το κοινό με τους πειραματισμούς του. Και μιας και ο θεότρελος TANKIAN δε θέλει να κάτσει σε χλωρό κλαρί, το “Harakiri” αποτελεί μια ακόμα μουσική στροφή στην καριέρα του, που τον βρίσκει να πειραματίζεται με up-tempo ρυθμούς και σχετικά απλά, ελαφρώς punk κομμάτια, που πολύ συχνά μου θύμισαν τους GREEN DAY. Φυσικά, η παράνοια με την οποία είναι ταυτισμένη ολόκληρη η διαδρομή του TANKIAN, είναι παρούσα σε πολλές στιγμές του άλμπουμ, με μέγιστο παράδειγμα το “Ching Chime”. Το βασικό όμως στοιχείο που αναδεικνύει  το “Harakiri” σαν ένα κερδισμένο στοίχημα είναι οι κορυφαίες ερμηνείες του TANKIAN και τα απόλυτα εθιστικά, μελωδικά ρεφρέν του. Έτσι,  τα “Butterfly” και “Harakiri” σε κερδίζουν με το πρώτο άκουσμα, ενώ το “Occupied Tears” έχει μια απίστευτη, θεϊκή ρεφρενάρα. Και βέβαια το “Uneducated Democracy” σχεδόν σε προκαλεί να το ακούσεις με υψωμένη τη γροθιά σου και αυτό ακριβώς αυτό είναι και το δεύτερο στοιχείο για το όποιο το “Harakiri” ξεχωρίζει. Οι στίχοι του, παρότι σε κάποια σημεία είναι απλοϊκοί σαν μανιφέστο, μιλάνε για την κρίση και τα σημερινά τεκταινόμενα με έναν προοδευτικό, ριζοσπαστικό τρόπο, κάτι που μέχρι στιγμής λείπει σε μεγάλο βαθμό από τη μέταλ. Και αυτό εν τέλει, κατά την άποψη μου, δίνει μπόλικους πόντους στο τελικό αποτέλεσμα.

Το “Harakiri”,φυσικά, δεν είναι δίσκος των SYSTEM OF A DOWN και όποιος τον αντιμετωπίσει ως τέτοιον θα βγει σίγουρα χαμένος. Διότι, αν μη τι άλλο, ο δίσκος έχει τη δύναμη και τη ζωντάνια που απαιτούνται για να κερδίσει, να διασκεδάσει αλλά και προβληματίσει και να εξοργίσει όποιον αποφασίσει να επενδύσει πάνω του.

“…Open your eyes, Open your mouths, Close your hands, And make a fist, Down with the system, As we lay helpless against the machine…”