Παρότι αισθάνομαι βέβαιος ότι οι παρακάτω λέξεις θα εγείρουν ποικίλες διαφωνίες, οι (καταξιωμένοι) black metallers DEATHSPELL OMEGA δείχνουν να αποτελούν περίπτωση συγγενή με πατροπαράδοτες πτυχές των Νορβηγών VED BUENS ENDE και VIRUS, διατηρώντας ταυτόχρονα μια πορεία παράλληλη των εξίσου διαβόητων OM. Κάτι που συμβαίνει, από τη στιγμή που ο εκτελεστικός τομέας του group καταλήγει στρυφνός σε σημείο που τα riffs αδυνατούν να αναπνεύσουν, ενόσω οι πολλαπλές ζυμώσεις στη ταστιέρα μοιάζουν να πιέζουν την τελειοποίησή τους σε στάδιο ασφυκτικά πνιγηρό. Από την άλλη πλευρά, ανάμεσα στα κυρίαρχα συστατικά που διαχωρίζουν τη συνθετική τους αντίληψη παραμένει η άρρηκτη σύνδεση μεταξύ της όλης στιχουργικής και μουσικής έκφανσης, σε βαθμό που η όλη κατεύθυνση προσομοιώνεται ως ένα ιδανικό soundtrack της θεματολογίας που επιλέγουν σε κάθε πιθανό σταθμό.

Το “Drought” λοιπόν συνεχίζει σε κοινά πλαίσια αναφορικά με τον γενικό του προσανατολισμό, σημειώνοντας παράλληλα μια σημαντική διαφορά. Για πρώτη φορά στα χρονικά της “intellectual” εποχής τους, οι DSO ξεφεύγουν της κυκλικής πορείας των εκτελέσεων, ενσωματώνοντας πλήθος στοιχείων που καταλήγουν ξένα ως προς την έως τώρα αισθητική τους. Δεν αντιλέγω πως το “Drought” παραμένει ομολογουμένως δουλεμένο σε δομές, μα ταυτόχρονα καταλήγει και λίγο ξηρό, υπό την έννοια της κλινικής αποστείρωσης, αντί μιας πνευματικής «ξηρασίας». Η όλη μίξη που έρχεται και δένει πάνω στις THE DILLINGER ESCAPE PLAN αναφορές μοιάζει να έπληξε, παρά να ανέλιξε το γενικότερο βάθος των συνθέσεων, σε σημείο που το μεγαλύτερο τμήμα του υλικού καταλήγει κάπως «επίπεδο», παρά το ενδιαφέρον που ανασύρεται ανά τις όποιες ακροάσεις.

Οι DEATHSPELL OMEGA έθεσαν σε εφαρμογή τα πιστεύω τους αποδεχόμενοι το ανάλογο ρίσκο, καθότι η κυκλοφορία μιας νέας δουλειάς αντικατόπτριζε τον κίνδυνο της νοσηρής επανάληψης. Σύμφωνα όμως με μια έταιρη άποψη, ό,τι κινείται κυκλικά είναι γραπτό να μένει παγιδευμένο σε μια ανάλογη ροπή με τα όρια της όλης εξέλιξης να τίθενται -νοερά- στα πλαίσια της καθιερωμένης αισθητικής της. Οι αγαπητοί Γαλλοφιλανδοί αποφάσισαν να σπάσουν τον κύκλο, εισάγοντας πληθώρα «core» στοιχείων που θα λειτουργούσαν σαφώς πιο ομαλά, αν επέλεγαν να ακολουθήσουν την αντίστοιχη «crust» πλευρά των πραγμάτων. Κάτι ανάλογο δεν έμελε όμως να συμβεί και αν εξαιρέσουμε τα άριστα “Salowe Vision” και “The Crackled Book of Life”, συγκριτικά έχουμε να κάνουμε με την πρώτη μέτρια δουλειά τους...