Τριάντα οκτώ χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την κυκλοφορία του ντεμπούτου των Καναδών θεών του progressive, των θρυλικών RUSH και η «επέτειος» αυτή τους βρίσκει σε μία από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας τους. Η κυκλοφορία του αριστουργηματικού “Snakes & Arrows” πέντε χρόνια νωρίτερα αναζωπύρωσε πλήρως το ενδιαφέρον του κοινού για αυτούς και τους αντάμειψε με μεγάλες πωλήσεις και εξαιρετικά επιτυχημένες περιοδείες. Λογικά και αναμενόμενα λοιπόν, το “Clockwork Angels” αποτελεί μία εκ των πλέον αναμενόμενων κυκλοφοριών της χρονιάς.

Το “Clockwork Angels” λοιπόν, είχε να εκπληρώσει μια εκ προοιμίου δύσκολη αποστολή και ενώ σε καμία περίπτωση δεν απογοητεύει, νομίζω πως αδυνατεί και να γοητεύσει, σε σύγκριση πάντα με τον προκάτοχό του. Στιχουργικά, αποτελεί την πρώτη concept απόπειρα των RUSH και σύμφωνα με τον στιχουργό Neil Peart, ακολουθεί την πορεία ενός νέου που προσπαθεί να ακολουθήσει τα όνειρα του, μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο εκπλήξεις. Οι στίχοι λοιπόν, αποτελούν ένα από τα χαρακτηριστικά και πιο όμορφα στοιχεία του “Clockwork Angels”, ενώ έχει προγραμματιστεί και η συγγραφή διηγήματος με βάση αυτούς, από τον Kevin J. Anderson.

Μουσικά τώρα, ο δίσκος ανοίγει με τα δύο τραγούδια που ήταν ήδη γνωστά, τα “Caravan” και “BU2B”, τα οποία και σηματοδοτούν τη μουσική του κατεύθυνση. Βαριά και κοφτά riff, με όμορφα ρεφρέν και τα τύμπανα του Peart σε πρώτο πλάνο. Η συνέχεια είναι καταιγιστική, με το ομώνυμο, επτάλεπτο “Clockwork Angels”, που είναι και ένα από τα αγαπημένα μου, με mid tempo ρυθμό, πολύ γλυκιά ερμηνεία από τον Geddy Lee, και ένα μαγικό, περίπλοκο σόλο του Alex Lifeson. Και έπειτα “The Anarchist”, ξανά κοφτό riff, εκπληκτικός Peart και μια ατμόσφαιρα των κλασικών RUSH, που γίνεται ακόμα πιο εμφανής στο “Carnies” που ακολουθεί. Και πάνω που έχεις αρχίσει να προετοιμάζεσαι για έναν μουσικό θρίαμβο, δυστυχώς ο δίσκος αρχίζει να ακολουθεί ελαφρώς αντίστροφη πορεία, προφέροντας όμως ορισμένες μεγάλες στιγμές. Εντυπωσιακές ερμηνείες, όπως φυσικά προστάζει η μουσική κατάρτιση και δεξιοτεχνία των Peart, Lee και Lifeson, ορισμένα εκπληκτικά σόλο διάσπαρτα σε όλο το δίσκο. Μέχρι βέβαια το “The Wreckers”, ένα ακόμα highlight, με μια κολλητική, σχεδόν ποπ μελωδία, και μια ατμόσφαιρα που παραπέμπει στους δίσκους των RUSH της δεκαετίας του ’80.

Κάθε καινούριος δίσκος των RUSH αποτελεί εξ ορισμού ένα μουσικό γεγονός και το “Clockwork Angels” δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Δεν είναι βέβαια ο καλύτερος δίσκος της καριέρας τους, περιέχει όμως ορισμένα εξαιρετικά κομμάτια και φυσικά τρεις από τους μεγαλύτερους μουσικούς του γαλαξία. Και φυσικά, ακόμα και ένας μέτριος δίσκος των Καναδών στέκεται σε δυσθεώρητο ύψος για τα περισσότερα συγκροτήματα εκεί έξω. Το 2013 οι RUSH επισκέπτονται εκ νέου την Ευρώπη, οπότε κάντε οικονομίες, γιατί για Ελλάδα δεν...