Ο τραγικός θάνατος του Steve Lee τον Οκτώβριο του 2010, βγαλμένος από σενάριο του ‘’Final Destination’’, σόκαρε και στεναχώρησε πολλούς οπαδούς και μη του hard rock και των Ελβετών GOTTHARD. Ήταν σαν θεϊκή αδικία για έναν τραγουδιστή και ένα συγκρότημα που είχαν κυκλοφορήσει τρεις καταπληκτικούς δίσκους τα προηγούμενα 5 χρόνια. Το δυσάρεστο συμβάν έριξε την μπάντα στο πένθος και την απραξία για σχεδόν 2 χρόνια. Μαζεύοντας όμως τα κομμάτια τους και με νέο γρανάζι στην μηχανή τους, οι GOTTHARD κάνουν φέτος το comeback με το ‘’Firebirth’’ και ελπίζουν να συνεχίσουν σε υψηλά standards.

Η επιλογή του άσημου Nic Maeder για να γεμίσει τα παπούτσια του Steve Lee είναι σαφώς ρίσκο. Από μια καταξιωμένη φωνή που έχει συνδυάσει την χροιά της με riffs και μελωδίες του Leo Leoni και του Freddy Scherer, πάνε σε έναν νεαρό, άγνωστο ακόμα τραγουδιστή που είναι φιλόδοξος μεν, άπειρος δε. Στο παρελθόν τέτοιες επιλογές έχουν αποδειχθεί τόσο επιτυχείς, όσο και αποτυχημένες για πολλά συγκροτήματα. Μπορείς ξαφνικά να βρεθείς από την κορυφή στον πάτο και το αντίθετο. Οι Ελβετοί όμως τόλμησαν και αυτό τουλάχιστον τους αναγνωρίζεται.

Δεν μπορούμε όμως να αναγνωρίσουμε και στο ‘’Firebirth’’ ποιότητα ανάλογη των προηγούμενων τριών αποκαλύψεων. Το album δεν φτάνει σχεδόν σε κανένα σημείο τους προκατόχους του και, όσο και να ξενίζει η φωνή του Maeder, δεν μπορεί να χρεωθεί εκείνος όλο το βάρος της μετριότητας. Τα κομμάτια έχουν γίνει πολύ πιο soft απ’ ότι τα είχαμε συνηθίσει. Τίτλοι όπως ‘’Yippie Aye Yay’’ και κάτι ανάλαφρα ‘’Τουρουρου’’ στο ‘’Starlight’’ δεν ταιριάζουν στους GOTTHARD, όσο pop rock και να τους χαρακτηρίσει κάποιος. Δυστυχώς είναι αδύνατο να βρεθεί συνοχή και αξιομνημόνευτο κομμάτι σε αυτό το δίσκο, με μοναδική ίσως εξαίρεση το ‘’Right On’’, που έχει κάτι από τα παλιά. Το ‘’Where Are You’’, με το οποίο κλείνει το album, είναι υπεράνω κριτικής και σύγκρισης, καθώς είναι αφιερωμένο στον αποθανόντα Steve Lee και είναι μια μπαλάντα, trademark GOTTHARD, που φέρει καθαρά την υπογραφή της λύπης και της στεναχώριας των υπολοίπων μελών.

Κανείς δεν πρόκειται να κατηγορήσει το συγκρότημα ότι δεν δούλεψε αρκετά αυτή την προσπάθεια. Δεν ξέρω ούτε αν βιάστηκαν ή όχι να την κυκλοφορήσουν. Για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι η ανάγκη τους να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που γουστάρουν, σαφώς φορτισμένοι και επηρεασμένοι από την απουσία της φυσικής παρουσίας και της φωνής του Steve Lee. Μια απουσία που σίγουρα δεν μπορεί να καλυφθεί από τον Nic Maeder και είναι εμφανής σε κάθε στίχο, κάθε σημείο του δίσκου. Και θα είναι επίσης εμφανής στις συναυλίες, όταν η αύρα που έβγαζε ο Lee σε κάθε του κίνηση, θα είναι μόνο μια ανάμνηση. Το πόσο καιρό θα κάνουν οι, νέοι πια, GOTTHARD να καθιερωθούν και πάλι είναι άγνωστο. Ούτε καν αν θα τα καταφέρουν τελικά. Το θέμα είναι ότι το ‘’Firebirth’’ είναι πολλές κλάσεις χαμηλότερα από το ‘’Lipservice’’ για παράδειγμα και η σύγκριση με αυτά τα διαμάντια θα είναι αναπόφευκτη και στο μέλλον. Περιπτώσεις τύπου ACCEPT, δεν προκύπτουν κάθε μέρα.