Η Δανία είναι μια χώρα που φαίνεται να έχει απασχολήσει την ευρεία doom κοινότητα με σεβαστό αριθμό κυκλοφοριών τους τελευταίους μήνες, με πρόσφατα παραδείγματα να αποτελούν οι φρέσκες δουλειές των ALTAR OF OBLIVION, VEIN, SOL και OATH OF WOE (κάνοντας κλικ στα υπογραμμισμένα ονόματα, έχετε την δυνατότητα να διαβάσετε τις ανάλογες δισκοκριτικές). Ως φαινόμενο, καταλήγει κάπως παράδοξο από την στιγμή που η εν λόγω σκηνή ήταν από πάντα πολύ πιο γνωστή σε άλλα μεταλλικά πεδία, με μερικούς από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της να συναντώνται στα πρόσωπα των MERCYFUL FATE, PRETTY MAIDS, ROYAL HUNT, ARTILLERY και DENIAL OF GOD. Μοναδικό συγκρότημα-εξαίρεση στον ωκεανό αποτέλεσαν οι «ρομαντικοί» death/doomsters SATURNUS με τα ποικίλα παρακλάδια τους, σε σημείο ικανό για να απορήσει κανείς ποια ήταν τα αίτια που έθεσαν το τοπικό φάσμα σε τόσο περιθωριοποιημένα επίπεδα.

Οι νεοεισερχόμενοι MOONLESS πάντως δεν φέρονται να ανήκουν στα πλαίσια της παραδοσιακής υφής που υπαγορεύουν τα άνωθεν περίοπτα σχήματα. Μουσικά, αποτελούν το μπάσταρδο stoner rock τέκνο των CHURCH OF MISERY με μία ελαφρά δόση από SPIRITUAL BEGGARS να διαφαίνεται στο κράμα των επιρροών, ενόσω τα όποια Sabbathικά πρότυπα αναμειγνύονται με τις mid-tempo ταχύτητες που στόχο έχουν να εμποτίσουν το ήδη δαιμονισμένο τους groove. Η ταμπέλα του «doom rock» μοιάζει να φλερτάρει επικίνδυνα με τον χαρακτήρα τους, αλλά όχι. Το στοιχείο που διαμορφώνει την περιγραφείσα αίσθηση προσομοιώνεται ευκολότερα με την αλητεία μιας αυθεντικής rock μπάντας, κερασμένης μιας γουστόζικης τζούρας από τους εκάστοτε τωρινούς, stoner rock εκπροσώπους.

Με μοναδικό ψεγάδι την απουσία ενός stadium rock hit που θα μπορούσε να εκτοξεύσει το σύνολο των συνθέσεων σε άλλο επίπεδο, τo “Calling All Demons” επιβεβαιώνει πως δικαιούται στο έπακρο τον υπέροχο αυτό τίτλο, με κάθε του riff να αποτελεί και από ένα καρφί στο φέρετρο όσων φορούν τα σκονισμένα ρούχα τους όταν εκείνους τους βολεύει. Ώσπου να θυμηθεί ο κύριος Amott πως κάποτε έπαιζε death metal για να επανασυνδέσει τους CARNAGE -θέμα χρόνου είναι, είμαι βέβαιος- και κάτι άλλοι, αγαπητοί Ιάπωνες, σταματήσουν τα αλισβερίσια με τον Ιταλοπόντικα El Padrino για να προχωρήσουν στο επόμενο καίριο χτύπημα, το πηγαίο groove των MOONLESS μοιάζει αρκούντως ικανό για να σας κρατήσει συντροφιά το καλοκαίρι ανά τις πιθανές επιδρομές που προδιαγράφονται σε τοπικές -και μη- παραλίες. Μέχρι την παρούσα στιγμή δεν έχω σκεφτεί καλύτερο soundtrack ως συνειρμό, αλλά ακόμα και αν υπάρχει, πολύ δύσκολα θα βρει τον δρόμο του στα δικά μου ακουστικά.