Από απόλυτοι σταρ στη δεκαετία του ’80, μέχρι την απόλυτη απαξίωση των ‘90s και των ‘00s, η καριέρα των GREAT WHITE είναι, νομίζω, από τις πιο πολυτάραχες στην ιστορία του hard rock. Κάτι που φυσικά δε σταμάτησε ούτε μετά το τραγικό δυστύχημα στη συναυλία τους το 2003 και τη φωτιά που στοίχισε τη ζωή 100 οπαδών τους και του τότε κιθαρίστα τους, Ty Longley. Αντίθετα, είδαν περιοδείες τους να ακυρώνονται στη μέση λόγω …”προβλημάτων υγείας” του τραγουδιστή Jack Russell και ως αποκορύφωμα την ύπαρξη δυο σχημάτων, τους JACK RUSSELL’S GREAT WHITE, και τους GREAT WHITE του κιθαρίστα Mark Kendall.

Οι δεύτεροι GREAT WHITE, λοιπόν, κυκλοφορούν αισίως το δωδέκατο studio άλμπουμ τους, το “Elation” και το πρώτο που παρατηρεί κάποιος είναι η απουσία του σπουδαίου λαρυγγιού του Russell, με τη φωνή του Terry Ilous να θυμίζει κάτι από Lou Gram. Προσθέτοντας δε και τις πατροπαράδοτες επιρροές από τους LED ZEPPELIN που ανέκαθεν κουβαλούσαν, μπόλικο μπλουζ, σαν τους EUROPE του “Bag of Bones” και αφαιρώντας μεγάλο τμήμα της ποζεριάς τους, έχουμε μια πρώτη καλή εικόνα του “Elation”. Δυστυχώς όμως, ο δίσκος απέχει πολύ από το να μπορεί να χαρακτηριστεί καλός. Έλλειψη έμπνευσης, συνθέσεις που αδυνατούν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον του ακροατή, εμφανής κούραση και βέβαια τεράστια απόσταση από τα ιστορικά “Once Bitten…” και “…Twice Shy”. Τα “Feelin’ so Much Better” και “Shotgun Willie’s” ξεχωρίζουν, αλλά δεν επαρκούν σε καμία περίπτωση για να ανεβάσουν επίπεδο το δίσκο.

Το “Elation”, λοιπόν, είναι ένα άλμπουμ που φωνάζει από χιλιόμετρα πως δημιουργήθηκε από ένα σχήμα που είναι από χρόνια βαλτωμένο. Και επειδή τα πάντα στη ζωή κάποτε πεθαίνουν, νομίζω πως ήρθε η ώρα για τους GREAT WHITE να το πάρουν απόφαση ώριμα και ωραία χωρίς να ταλαιπωρούν τους εαυτούς τους και τους φίλους τους.