Οι MARAUDER ήταν από τα πρώτα ελληνικά συγκροτήματα που αγάπησα, και με έκαναν να συνειδητοποιήσω πόσο φτωχή ακούγεται η κάποτε συνηθισμένη (δυστυχώς) έκφραση «καλοί για έλληνες». Από τα παλιότερα συγκροτήματα της χώρας μας που είναι ακόμα ενεργά, και μάλιστα χωρίς μεγάλα διαστήματα απουσίας. Εντάξει, ίσως δισκογραφικά θα μπορούσαν να έχουν συχνότερη παρουσία, αλλά μην ξεχνάμε ότι πρόκειται ένα συγκρότημα με κινητήριο μοχλό την αγάπη τους για την μουσική, μια μπάντα οπαδών, που απέχει πολύ από το να ζει από τη μουσική της, και στο κάτω κάτω, από τη στιγμή που μόνο καλούς δίσκους έχουν να επιδείξουν, δεν μπορεί να υπάρχει υποψία ουσιαστικού παραπόνου.

 

Φτάνοντας αισίως στο 5ο δίσκο τους μετά από την κλασική τετραετία αναμονής, και πρώτη φορά με τον ίδιο τραγουδιστή για δεύτερο συνεχόμενο δίσκο, κυκλοφορούν έναν concept δίσκο, όχι με την κλασική έννοια του όρου, αλλά με κοινό στιχουργικό προσανατολισμό το πόλεμο, είτε σε μορφή κάποιου μεγάλου ήρωα, είτε κάποια ιστορική μάχη. Ένας δίσκος που μας θυμίζει όσα αγαπήσαμε σε αυτό το συγκρότημα, άλλοτε με το επικό στοιχείο να αναδίδεται περισσότερο (“Alexander”, “Roman Empire”), στιγμές που τυχαίνει να είναι και οι αγαπημένες μου, και πιο συχνά σε περισσότερο power-ίζουσα κλασικομεταλικά μονοπάτια (“The Great War” “ Warriors”, “Crusader”) ενώ αισθητή κάνει την παρουσία του ένα πολύ δυνατό instrumental (“Hiroshima”) με μερικά από τα βασικά του riff να θυμίζουν έντονα καλούς ICED EARTH. Από τη μέτρια μπαλάντα “Mother” (δύσκολο να βρω μπαλάντα να με ενθουσιάζει) και μετά χάνει λίγη από τη δυναμικότητά του ο δίσκος, χωρίς όμως να σταματάει την ορμή του.

 

Το “Elegy of Blood” σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος δίσκος των MARAUDER, όμως δεν έρχεται απλά να συμπληρώσει τη δισκογραφία τους, αλλά την εμπλουτίζει με ακόμα ένα πολύ καλό δίσκο, από μια μπάντα που έχει κερδίσει το σεβασμό μας εδώ και πολύ καιρό.