Δεδομένου πως το “Tragic Idol” αποτελεί τον 13ο δίσκο στη καριέρα των PARADISE LOST και ότι ο βασικός συνθέτης του γκρουπ, Greg Mackintosh, έχει φτάσει την ηλικία των 42 ετών, κάθε φίλος του group θα έπρεπε να αισθάνεται κάτι περισσότερο από ικανοποιημένος από τη στιγμή που εξακολουθούν να παρουσιάζουν κομμάτια που καμία μπάντα δεν γράφει πια στο χώρο του ατμοσφαιρικού metal. Κι όμως, οι PARADISE LOST είχαν τις δυνατότητες να γίνουν πολύ μεγαλύτεροι. Το άνοιγμα του “Draconian Times” ώθησε πολύ κόσμο να παραμιλά για τους νέους METALLICA ενός δίσκου που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το “Black Album” της καριέρας τους, ενώ το αντίστοιχο “Load”, υπό την ονομασία “One Second”, έμελε να ακολουθήσει ως ο τελευταίος σημαντικός σταθμός της πορείας τους σε πωλήσεις και καθολική καταξίωση.

Η εποχή που διανύουμε πλέον αποτελεί την τρίτη σε αρίθμηση για τα δεδομένα του group, με τον ομότιτλο δίσκο να επισημαίνει ένα νέο ξεκίνημα μέσω της σταδιακής προσαρμογής στα πρότυπα του αρχετυπικού του χαρακτήρα. Ο κόσμος δεν συγχώρεσε ποτέ την «προδοσία» της στροφής – ασχέτως αν λατρεύω τα εναλλακτικά τους έργα – με τρόπο που όσο κι αν προσπάθησαν να αγγίξουν την ποιοτική αύρα του “One Second” στο δίσκο ορόσημο “Symbol Of Life”, τα βήματα έμελε να σταθούν αναπόφευκτα πιο αμιγή σε συνέχεια και χαρακτήρα. Το “Tragic Idol” δεν είναι η πρώτη, αλλά η τέταρτη κυκλοφορία που ανήκει σε αυτή τη σειρά, γιατί ναι μεν αποτελεί μια επιτυχημένη μίξη της κιθαριστικής αύρας που συναντάται στα “Icon” και “Draconian Times”, αλλά βασικά συστατικά στο όλο μίγμα αποκαλύπτουν ως εξίσου ισχυρές επιρροές, τους αμέσως προηγούμενους δίσκους.

Εστιάζοντας σε σημαντικά στιγμιότυπα, τα πλήκτρα του “Solitary One” φέρουν μια αναλαμπή του “Unreachable”, ενώ η κιθάρα στο ξεκίνημα κλέβει – κυριολεκτικά και μεταφορικά – λίγο από το ενδιαφέρον του “I Remain”. Ο δίσκος αποκαλύπτει για δεύτερη συνεχή φορά τραγούδια που δεν θυμίζουν το μουσικό ύφος των PARADISE LOSΤ, αλλά όπως το “Living With Scars” έχει ένα ολόκληρο τμήμα που υπενθυμίζει έντονα τους Γάλλους GOJIRA, έτσι το βασικό riff του “Crucify” μαζί με ορισμένα lead του “Honesty In Death” ανασκαλίζουν κάτι παλαιότερο που αδυνατώ να αναγνωρίσω. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο ελάττωμα του δίσκου. Μεταξύ σπουδαίων συνθέσεων, συναντάμε μελωδίες και λοιπά στοιχεία που αποτυγχάνουν να δέσουν στις δομές των τραγουδιών, ξεκινώντας από τον τομέα του drumming και καταλήγοντας σε παιδαριώδη για τα δεδομένα τους λάθη (βλ. το κουραστικό refrain του “Honesty In Death”), ελέω έλλειψης αυθορμητισμού.

Παρόλα αυτά, το “Tragic Idol” αποτελεί έναν αξιοπρεπέστατο δίσκο που αγγίζει συνθετικά επίπεδα ποιότητας αντίστοιχα του επίσης καλού “In Requiem”. Οι αρχικές εντυπώσεις μοιάζουν ζωηρές σε προσωπικό και μη επίπεδο, αλλά αν προσπεράσουμε τη ποθητή αποτίναξη των keyboards, τα στοιχεία που κάνουν την επιθυμητή διαφορά εντοπίζονται στις δυνατές ερμηνείες του Holmes και στη σοφή κατανομή της σειράς του tracklisting. Τα “Fear of Impending Hell”, “Tragic Idol”, “Solitary One” και “Worth Fighting For” αποτελούν τα ισχυρότερα highlights σε σύνολο, αντάξια των “Last Regret”, “Silent In Heart”, “All You Leave Behind” και “Praise Lamented Shade” που έλαμψαν στους προκατόχους με τρόπο που μόνο οι PARADISE LOST ξέρουν να γράφουν. Λίγο όμως η όποια ανακύκλωση ιδεών, λίγο το ρηχό μοτίβο που αποκαλύπτει ενδιαφέρουσες lead ιδέες μέσα σε βαρετά κομμάτια κι ο ένας βαθμός στερείται χάριν της αποσιώπησης του hype και της κατάδειξης του προφανούς επιχειρήματος: Το album παραμένει καλό, αλλά η διαφορά σε σχέση με τους προκατόχους, αμελητέα.