Είναι εντυπωσιακό πόσο αυξημένες είναι οι προσδοκίες για τον νέο δίσκο των ACCEPT σε σχέση με την προηγούμενη κυκλοφορία τους. Τότε, με νέο δίσκο μετά από δεκαπέντε περίπου χρόνια και νέο τραγουδιστή στη θέση ενός από τους στυλοβάτες αυτού που ονομάζουμε Heavy Metal, το όνομα του οποίου είναι άρρητα συνδεδεμένο με τους ACCEPT και όχι άδικα φυσικά. Και όμως μας έπιασαν προ εκπλήξεως κυκλοφορώντας ένα δίσκο που έσκασε πάνω μας με ορμή, μεγαλύτερη από τα uppercuts που έπεφταν σωρηδόν στο Street Fighter. Αφού πήραμε και τη live δόση μας οπού μας τίναξαν τα μυαλά με τον Tornillo να κατακτά εύκολα ένα κομμάτι της καρδιάς μας (περιττό να πούμε ότι ποτέ, κανείς δεν θα μπορέσει να αντικαταστήσει τον UDO, αλλά από τη στιγμή που θα υπήρχε αντικαταστάτης, μόνο χαρά μπορούμε να αισθανόμαστε για τη συγκεκριμένη επιλογή), νομίζω ότι όλοι συμμεριζόμασταν την ίδια αισιοδοξία για την κυκλοφορία του “Stalingrad” θεωρώντας εξαιρετικά δύσκολο το ενδεχόμενο να μας απογοητεύσει.

Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν συνέβη, αφού από τις πρώτες νότες με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωποι ακούγοντας το “Stalingrad” γίνεται εμφανές ότι ο πήχης μένει ψηλά, με τις τόσο χαρακτηριστικές μελωδίες που μας έχει καλομάθει ο Hoffman να δίνουν βροντερό παρών και να λυσσομανούν, θυμίζοντάς μας όλα όσα αγαπήσαμε σε αυτό το συγκρότημα, και υποχρεώνοντάς μας να τα αγαπήσουμε πάλι από την αρχή, με sing along riff-άρες, και κομμάτια που χαράζονται στο μυαλό σου από την πρώτη κιόλας ακρόαση, με μια αγριοφωνάρα να μας επισημαίνει πως έτσι ακριβώς πρέπει να ακούγεται το αρχυδάτο Heavy Metal. Τραγούδια που live είμαι σίγουρος ότι θα εξαπολύουν ακόμα μεγαλύτερες ποσότητες ενέργειας, με σημαιοφόρο το ομώνυμο, το οποίο ακολουθεί πιστά την υπέρ-επιτυχημένη και συνάμα πολύ-αγαπημένη φόρμουλα των  “Metal heart” και “Balls To The Wall”, με τη μελωδία του να είναι καταδικασμένη να υπερκαλυφτεί από τις φωνές των απανταχού ακροατηρίων.