Θεωρώ ότι η συντριπτική πλειοψηφία των βλεμμάτων που τράβηξαν επάνω τους οι HYSTERICA με την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους “Metalwar”, οφείλεται στη σπάνια υπόστασή τους ως all-female μπάντας. Ο ίδιος λόγος παραμένει και η κυριότερη αιτία για να ασχοληθεί κάποιος μαζί τους, με την κυκλοφορία και του δεύτερου δίσκου τους.
Στο “The Art Of Metal” παρατηρείται μια εμφανής στροφή στον ήχο σε σχέση με το προκάτοχό του, και από εκεί που το κλασικό heavy metal χαρακτήριζε το σύνολο του υλικού τους, τους βρίσκουμε να προσπαθούν να ενστερνιστούν αρκετά κοντινά παρακλάδια. Κυρίαρχο ρόλο φαίνεται να παίρνει το ευρωπαϊκό power, από το οποίο θα βρείτε περισσότερα από απλές αναφορές σε NIGHTWISH και STRATOVARIUS, καθώς και μια αισθητική που προσεγγίζει την πιο μοντέρνα πλευρά του ήχου των τελευταίων δίσκων των EDGUY, ενώ όταν ξαναμπαίνουν στα περισσότερο κλασικομεταλικά χωράφια ακολουθούν μια HAMMERFALL προσέγγιση εποχής “Renegate” και μετά (ακούστε το “Force” και θα καταλάβετε τι εννοώ). Η έλλειψη πρωτοτυπίας σπάνια με ενοχλεί, απλά εδώ σε συνδυασμό με την απουσία συνθέσεων ικανών να διατηρηθούν στη μνήμη σου μετά το πέρας της ακρόασης του δίσκου, συνθέτουν ένα χλιαρό αποτέλεσμα. Μέσα σ’ όλα τ’ άλλα αποφάσισαν να εμπλουτίσουν πολλές συνθέσεις με brutal φωνητικά, κάτι που εκτός από ανούσιο είναι και εντελώς αταίριαστο με τη μουσική τους.
Ίσως να τόνισα τα αρνητικά στοιχεία του δίσκου παραπάνω απ’ ότι έπρεπε, αφού η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν καλές ιδέες και κομμάτια ικανά να σου κρατήσουν ευχάριστη συντροφιά, σε μια σχέση όμως που έχει διάρκεια ανάλογη με αυτή που θα κάνεις με μια πόρνη. Δύσκολα θα ερωτοτροπήσω με αυτό το δίσκο στο μέλλον.
