Μου ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο να γράψω κριτική γι’ αυτό το δίσκο. Από τη μια, υπάρχουν τόσα πολλά να πω για ένα άλμπουμ του βεληνεκούς του “Sorrow and Extinction”, που είναι αδύνατο τελικά να μην το αδικήσω. Από την άλλη, είμαι βέβαιος ότι ο δίσκος αυτός θα “μιλήσει” εντελώς διαφορετικά στον καθένα από εμάς. Χωρίς αμφιβολία έχουμε να κάνουμε με ένα σπουδαίο κομμάτι της metal μουσικής.

Στην κριτική αυτή θα προσπαθήσω να επικεντρωθώ στις “γήινες” πτυχές του άλμπουμ και να αφήσω τις “υπερφυσικές” να τις ανακαλύψετε εσείς οι ίδιοι! Ας αρχίσουμε από τα φωνητικά που νομίζω ότι είναι το πρώτο πράγμα που θα προσέξει ο ακροατής. Ο Brett Campbell έχει μια πραγματικά χαρισματική φωνή που απαιτεί πολλά κεφάλαια σε βιβλία, περιοδικά και ιστοσελίδες για να αναλυθεί πλήρως. Συνδυάζει το ύφος ορισμένων από των κλασικών doom λαρυγγιών του παρελθόντος με τη θλιβερή αύρα του gothic/doom που άνθισε στην δεκαετία του ‘90 (ΑΝΑΤΗΕΜΑ κ.τ.λ.), ενώ παράλληλα έχει φροντίσει να διανθίσει το σύνολο με την προσωπική ερμηνεία του όρου “πάθος”.

Στη συνέχεια βέβαια έχουμε την καταπληκτική lead κιθάρα του David Holt. Μέσα από τα συχνά και μακροσκελή σόλο, η μπάντα αποτίει φόρο τιμής στον Greg Mackintosh των PARADISE LOST με τον πιο κολακευτικό τρόπο. Πράγματι, εδώ θα ακούσετε μερικά από τα πιο μελαγχολικά σόλο από την εποχή του "Draconian Times". Τα riffs κινούνται κατά μήκος των γραμμών μιας τυπικής funeral doom μπάντας. Η πρώτη σκέψη που έκανα όταν άκουσα το “Sorrow and Extinction” για πρώτη φορά, ήταν ότι PALLBEARER είναι βασικά μια μπάντα funeral doom (χωρίς τα απαραίτητα κάφρικα φωνητικά του είδους). Και ποιο είναι το κυρίαρχο συναίσθημα στις περισσότερες συνθέσεις αυτού του είδους; Το “Sorrow and Extinction” έχει τη λέξη "Sorrow", γραμμένη παντού όχι μόνο στον τίτλο! Δεδομένου όμως ότι τα φωνητικά δεν έχουν καμία σχέση με μπάντες αυτού του είδους, συγκροτήματα όπως οι WARNING, GRIFTEGARD και 40 WATT SUN έρχονται στο μυαλό. Θα βρείτε μια κοινή νοοτροπία, αλλά όπως και να έχει οι PALLBEARER έχουν ένα αρκετά προσωπικό στυλ.

Νομίζω ότι PALLBEARER δεν θα δέχονταν άνετα μία μόνο ετικέτα όπως doom metal(αν και το υλικό τους είναι doom περισσότερο από οτιδήποτε άλλο). Το βασικό riff του "Foreigner", για παράδειγμα, έχει κάποιες φολκ επιρροές και δίνει μια σαφώς επική διάσταση στο άλμπουμ. Ταυτόχρονα, το "The Legend" (το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ κατά τη γνώμη μου) έχει κάτι από το προοδευτικό ύφος με τον οποίο συνήθως οι WHILE HEAVEN WEPT εμπλουτίζουν τις συνθέσεις τους. Παρά τη μεγάλη διάρκειά τους οι συνθέσεις  παραμένουν προσιτές, αλλά σε καμία περίπτωση εύπεπτες. Χωρίς αμφιβολία θα λατρέψετε αυτό το δίσκο από την πρώτη κιόλας επαφή μαζί του. Ωστόσο, θα πάρει πολύ χρόνο για να τον εκτιμήσετε πραγματικά σε όλο του το εύρος!

Οι PALLBEARER οδηγούν το doom σε νέα μονοπάτια και επιτρέψτε μου να πω το μέλλον μοιάζει να είναι σκοτεινό... αλλά δεν είναι αυτό το καλύτερο δυνατό σενάριο για τους φίλους του είδους; Μέσα από το “Sorrow and Extinction”  μπορεί κανείς να ανακαλύψει την ομορφιά ακόμα και στον πόνο!