Η επιστροφή των WOLFSBANE με νέο δίσκο και το line up που τους αφήσαμε πριν 17 (πάνω κάτω) χρόνια, συμπεριλαμβανομένου φυσικά του Blaze πάλι πίσω από το μικρόφωνο, θεώρησα αυτονόητο ότι θα κινείται στα γνώριμα κλασικομεταλικά λημέρια του παρελθόντος τους, δεδομένης βέβαια και της αντίστοιχης πορείας που ακολούθησε ο Bayley στην προσωπική του καριέρα μετά την αποχώρησή του από τους IRON MAIDEN.

Τελικά κατάφεραν να με πιάσουν προ εκπλήξεως, τουλάχιστον όσον αφορά το μουσικό προσανατολισμό του δίσκου, ο οποίος  κινείται σε  rock μονοπάτια, και σε στιγμές φλερτάρει ακόμα και με μια περισσότερο pop αισθητική, ενώ αν πιάσετε, έστω και πραγματικά ελάχιστες στιγμές, κάποια ηλεκτρονικά περάσματα μην εκπλαγείτε. Γενικότερα προτιμώ τα συγκροτήματα που έχω αγαπήσει να μην ξεφεύγουν τόσο από τον ήχο τους ώστε να χάνουν τον χαρακτήρα τους, και εδώ ο μόνος σύνδεσμος με το παρελθόν των WOLFSBANE είναι η φωνή του Bayley, και αυτό επειδή σπάνια το αποτέλεσμα δικαιώνει τον μουσικό. Όταν φυσικά κάτι τέτοιο συμβαίνει, κάθε ενδοιασμός εξαφανίζεται και ο ενθουσιασμός έρχεται να πάρει τη θέση του. Δυστυχώς εδώ δεν έχουμε μια τέτοια περίπτωση, αφού το αποτέλεσμα  καταντάει κουραστικό και άνευρο, με συνθέσεις στις οποίες σπάνια θα βρεις κάποιες πραγματικά καλές στιγμές.