Έχουν περάσει σχεδόν 15 χρόνια από την εμφάνιση των ORANGE GOBLIN. Εκείνη την εποχή, οι metal μπάντες άρχιζαν η μία μετά την άλλη να κόβουν τα μαλλιά τους και να παίζουν... τέλος πάντων… κάτι διαφορετικό από ό, τι έπαιζαν. Όλοι έλεγαν ότι το heavy metal έχει πεθάνει, ότι οι ιδέες πλέον έχουν στερέψει και ότι όσοι εναπομείναντες πιστοί στο metal απλά επιδίδονται σε ένα στίβο αντιγραφής. Οι ORANGE GOBLIN εμφανίστηκαν από το πουθενά και πραγματικά έδωσαν μια ανάσα δροσιάς στο χώρο. Το ύφος τους ήταν μοναδικό και ο ήχος τους (για τους περισσότερους τουλάχιστον) ξεχασμένος. Συνδύαζαν διάφορες μορφές του κλασσικού με τέτοιο τρόπο που ακουγόταν μοντέρνο και “original”. Ακούγεται βαρύ άραγε αν πούμε ότι οι ORANGE GOBLIN μαζί με τους ELECTRIC WIZARD ίσως, είναι τα δύο σημαντικότερα σχήματα που εμφανίστηκαν μετά το '90 στο metal;

Δεν ξέρω σε πόσους από εσάς αρέσει η μετά το "The Big Black" εποχή. Προσωπικά δεν είμαι φαν. Βλέπετε, αν και η μπάντα δεν παραμελούσε να βάζει κανά δυο κομματάρες σε κάθε δίσκο, κανένα από τα άλμπουμ τους δεν κατάφεραν να φτάσουν σε έμπνευση και αυθορμητισμό τα "The Big Black", "Time Travelling Blues" ή το "Frequencies from Planet Ten". Σίγουρα οι ORANGE GOBLIN δεν έχουν ούτε ένα κακό δίσκο μέχρι τώρα στο ενεργητικό τους (και είμαι σίγουρος ότι είναι ανίκανοι να κάνουν κακό άλμπουμ), αλλά για μένα η μπάντα είχε χάσει μέρος από την αρχική της λάμψη.

Το έτος είναι 2012 και τώρα φαίνεται ότι τα κακά αγόρια από το Ηνωμένο Βασίλειο αποφάσισαν να κάνουν το δυναμικό come back. Είπαν λοιπόν να πακετάρουν μεγάλες ποσότητες δυναμίτη και να το πασάρουν σε CD’s, με την επιγραφή “An Eulogy for the Damned”. Έτσι μπορώ να περιγράψω ένα δίσκο που σε καθηλώνει από την πρώτη στιγμή είτε θέλεις να λέγεσαι fan της μπάντας είτε είναι η πρώτη φορά που τους ακούς. Η μαγκιά της παλιάς ροκ σχολής, το πνεύμα του νότου, το ανέμελο γκρουβάρισμα της δεκαετίας του ‘70 και η αναρχία του punk…είναι εδώ… οι ORANGE GOBLIN είναι εδώ!
 
Δεν γνωρίζω αν κάποιος πείραξε τον Ben Ward πριν από τις ηχογραφήσεις, αλλά και στο "An Eulogy for the Damned" ο άνθρωπος ακούγεται έξαλλος. Τραγουδάει τόσο ωμά και θυμωμένα, που ακόμα και ο Lemmy θα τον ζήλευε. Οφείλω πάντως να ομολογήσω ότι μου λείπει λίγο και η ψυχεδελική πλευρά της φωνής του. Τα άλλα μέλη κλασικά παίζουν παπάδες, ενώ προτιμούν να στέκονται λίγο περισσότερο στα groovy/stoner περάσματα. Μοιραία λοιπόν το άλμπουμ από το πρώτο τραγούδι (το οποίο παρεμπιπτόντως είναι τόσο πιασάρικο όσο δεν πάει), δεν σου αφήνει περιθώρια να μην το λατρέψεις. Η μπάντα έχει διάθεση να προκαλέσει σοβαρή ζημιά.

Όχι, δεν θα με ακούσετε να λέω ότι αυτό είναι το καλύτερο άλμπουμ ORANGE GOBLIN. Αυτό απλά δεν γίνεται. Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι αυτός ο δίσκος θα οδηγήσει την μπάντα σε μια νέα εποχή της δημιουργικότητας. Πράγματι, το “An Eulogy for the Damned" ακούγεται τόσο δροσιστικό και απολαυστικό, όσο ένα ποτήρι παγωμένη μπίρα στους καταδικασμένους στην καυτή κόλαση.