Ο κύριος DOOGIE WHITE ξεκίνησε την καριέρα του κουβαλώντας μια βαριά περγαμηνή. Ήταν ο άνθρωπος που επέλεξε να έχει δίπλα του ο μεγάλος Ritchie Blackmore στον δίσκο που έμελλε να είναι η τελευταία rock δουλειά του, το εξαιρετικό αν και παραγνωρισμένο, “Strangers In Us All” στην επανασύνδεση των RAINBOW το 1995. Έκτοτε, η καριέρα του διένυσε πολλούς σταθμούς. Tους PRAYING MANTIS, τους TANK, τους EMPIRE, τον MALMSTEEN και το πολύ ποιοτικό hard rock των CORNERSTONE, για να καταλήξει φέτος στο “As Yet Untitled”, την πρώτη προσωπική του δισκογραφική προσπάθεια.

Το “As Yet Untitled” λοιπόν, εκκινεί πιάνοντας μας από το μαλλιά με το εξαιρετικό “Come Taste The Band” με τον Tony Carey να παίζει μια μελωδία βγαλμένη μέσα από το “A Light In The Black”. Για όσους ίσως δεν έχουν καταλάβει, ο Tony Carey είναι ο υπεύθυνος για τα πλήκτρα ενός εκ των σπουδαιότερων δίσκων όλων των εποχών, του “Rising” των RAINBOW και “Come Taste The Band” ονομάζεται o τελευταίος δίσκος που κυκλοφόρησαν οι DEEP PURPLE πριν διαλυθούν το 1976. Νομίζω πως το ύφος του δίσκου έχει ήδη γίνει κατανοητό και μπορεί φυσικά να συγκριθεί με την δουλεία των DEMON’S EYE που κυκλοφόρησε με τον DOOGIE WHITE πίσω από το μικρόφωνο, νωρίτερα αυτή τη χρονιά και φυσικά η ατμόσφαιρα και οι βαριές μελωδίες του “Stranger In Us All” δείχνουν να έχουν στοιχειώσει των DOOGIE WHITE για τα καλά. Μετά την εξαιρετική αυτή εισαγωγή λοιπόν, ακολουθεί το “Time Machine” και το riff του, που μάλλον ξέχασαν να χρησιμοποιήσουν οι ΑC DC, για να περάσει στο βαρύ, σε style CORNERSTONE, “Dreams Lie Down And Die” και το εξαιρετικό μεταλλικό “Lonely”, με το πολύ όμορφο, μελωδικό πέρασμα στο μέσο του. Η μεστή, μελωδική, βαθιά και δραματική φωνή του DOOGIE λάμπει στο ακουστικό “Sea Of Emotion” και ο δίσκος κλείνει με το εξαιρετικό “Times Like These”.

Όπως καταλαβαίνετε, το “As Yet Untitled” είναι ένα album που δεν προσφέρει τίποτα, μα τίποτα, καινούριο στη μουσική εξέλιξη του WHITE, αντίθετα είναι μάλλον μια εύκολη συνταγή και αναμασά, στιγμές από το παρελθόν του. Και ενώ αυτό συνήθως είναι ελάττωμα για έναν καλλιτέχνη, το “As Yet Untitled” διαθέτει ορισμένες τόσο δυνατές συνθέσεις και κάποια δείγματα τόσο καλοπαιγμένου hard rock που δε σε αφήνει να βαρεθείς και να χάσεις το ενδιαφέρον σου ούτε για μια στιγμή.

Δέχομαι ότι η αξιοπιστία μου ως «δισκοκριτικού» μπορεί να αμφισβητηθεί όσον αφορά τον DOOGIE WHITE, καθώς είναι ένας από τους καλλιτέχνες που εκτιμώ απεριόριστα, πάντως το “As Yet Untitled” με ξάφνιασε από το πουθενά πολύ θετικά και κερδίζει με το σπαθί του μια θέση στις καλύτερες κυκλοφορίες για μένα τη φετινή χρονιά.