Έχοντας νωπό στην μνήμη το live των ABSU στην χώρα μας, με την πώρωση και την ευχαρίστηση που μου έδωσε, σκάει και το τελευταίο album τους ως ένα επίδοξο combo. “Finish him?”

Αρκετά ανώτερο από την προηγούμενη κυκλοφορία τους, το “Abzu” είναι ωραίο, όμως δεν ξεπερνά το υπέρτατο “Tara” και τα παλαιότερα του. Είχε πει ο Proscriptor βέβαια ότι σε κάθε δίσκο τους θα προσπαθούν για κάτι καινούργιο και διαφορετικό και αυτό σίγουρα το πέτυχαν. Δίχως να έχουμε εκθεμελίωση του style τους, το οποίο κυμαίνεται ακόμα κυρίως στο black/thrash, βλέπουμε στοιχεία στα οποία δεν τους είχαμε συνηθίσει. Πολύπλοκοι ρυθμοί, η διαδοχή των riffs είναι απίστευτη και δεν επαναλαμβάνονται συχνά, ενώ θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό το album «progressive-ιζει» κάπως. Οι κιθάρες “τρέχουν” πιο γρήγορα από ποτέ, μια ακρόαση του “Ontologically, It Became Time & Space” θα σας πείσει με ωραία lead και πωρωτικές ιδέες που αποδεικνύουν ότι ο Vis Crom είναι μία πολύ καλή και ιδανική προσθήκη στους “υπηρέτες” του δαίμονα Absu.

Πίσω από τα τύμπανα ξέρουμε ποιος βρίσκεται, οπότε ο “ορυμαγδός”, η ταχύτητα και η επιθετικότητα ήταν αναμενόμενες. Αν και άψογος και υπερηχητικός, ο McGovern για άλλη μία φορά, θα πρέπει να αναφέρω ότι το μοναδικό drumming του “Tara” δεν το ξανάκουσα όσο κι αν το περίμενα. Στο ρόλο του ως τραγουδιστής είναι ο ίδιος και απαράλλακτος με τις τσιρίδες του στο “Earth Ripper” να σου διαπερνούν τα αυτιά. Εν συνοδεία του στα φωνητικά θα ακούσουμε και πολλές φορές τον Ezezu, ο οποίος δίνει ένα πιο κάφρικο και brutal τόνο στο σύνολο. Με το μπάσο του κι αυτός κολλάει μια χαρά σ’ ένα τέλειο συγκρότημα.

Συνεχίζοντας την ακρόαση του album, θα κάνουν την εμφάνιση τους μελωδικά σημεία, με μερικούς ρυθμούς να παραπέμπουν σε EMPEROR εποχής “Anthems…”, ενώ δεν λείπουν και 2-3 στιγμές που θυμίζουν “Ανατολή” όπως δίδαξαν οι MELECHESH. Σε κάποια τραγούδια θα ξεπηδήσουν πλήκτρα και ακουστικές κιθάρες που δένουν τέλεια με το σύνολο και φτιάχνουν μια σκοτεινή κυρίως ατμόσφαιρα. Οι νοσταλγοί των epic στιγμών της μπάντας θα μείνουν σίγουρα ανικανοποίητοι. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι που να παραπέμπει σε “Stone Of Destiny” και απεικονίσεις αρχαίων πολεμιστών. Τα σπαθιά στα θηκάρια τους λοιπόν…

Παρόλα αυτά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ότι άλλο όπλο, εργαλείο ή οτιδήποτε για να καταστρέψετε κάτι, καθώς ο δίσκος στο σύνολο του είναι στην τσίτα! Δεν ξέρω τι νεύρα μπορεί να είχαν εκείνη την ώρα, αλλά οι τύποι δεν σταματάνε ούτε ανάσα να πάρουν. Είναι λες και τους κάρφωσαν μία ένεση αδρεναλίνης στον σβέρκο! Όποτε το CD ενδείκνυται για την “απελευθέρωση του ατμού που υπάρχει στο κεφάλι”. Τα lyrics για άλλη μια φορά, ενώ κινούν το ενδιαφέρον με όλες αυτές τις μυθολογικές αναφορές και λοιπά, σε κάνουν να αισθάνεσαι σαν ένας αδιάβαστος μαθητής. Η παραγωγή είναι καλή, δίνοντας αρκετή έμφαση στις κιθάρες και αδικώντας λίγο τα drums. Βασικά είναι ακριβώς ίδια με του προηγούμενου τους LP! Μα ίδια ;!;

Γενικά, το “Abzu” είναι μία καλή προσπάθεια που μπορεί να σταθεί δίπλα σε παλαιότερες μνημειώδεις κυκλοφορίες. Η μπάντα είναι πιστή στους οπαδούς της και ταυτόχρονα δεν αναμοχλεύει μόνο παλιές συνταγές, αλλά έχει την δυνατότητα να αλλάξει λίγο, δίχως να ξεφεύγει σε άλλα μονοπάτια. Αν δεν σας ξενίσει η αρχική επαφή, σίγουρα θα εκτιμήσετε αυτή την 6η κυκλοφορία των θρυλικών ABSU. Όσον αφορά τον βαθμό, πάλι δυσκολεύομαι που πρέπει να βάλω στρογγυλό. Κι επειδή το οπαδιλίκι πάει υπέρ της μπάντας, κρίμα να το χάσουν για 2-3 δεκαδικά ψηφία… Με τις υγείες μας!