Υπάρχουν κάποιες ευλογημένες κυκλοφορίες που ξεχωρίζουν από κάποια χαρακτηριστικά που δεν επιτρέπεται να παραβλέψεις. Λίγες μπάντες καταφέρνουν, πλέον, να προβάλλουν τα πρωτοπόρα χαρακτηριστικά τους, με αποτέλεσμα το ακροατήριο να εμπιστεύεται όλο και πιο συχνά την safe επιλογή των special επανακυκλοφοριών. Παράλληλα σε αυτή τη λογική, οι INFIDEL προσπαθούν να δημιουργήσουν κάτι το καινοτόμο (doom-prog metal), χωρίς να ακολουθούν νόρμες και προκαθορισμένα ηχητικά style.

Εάν το “I, Oathbreaker” ντεμπούτο album τους χαρακτηρίστηκε, σωστά, ως ένα καθαρόαιμο νέο-doom δημιούργημα, που παραστρατούσε ελάχιστα από τις BLACK SABBATH, CANDLEMASS, SAINT VITUS διδαχές, τo “King Of Cynical Control” album κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα, αλλά χωρίς να το αντιλαμβάνεται ο ακροατής. Ο παραδοσιακός low-tempo metal ήχος αποκτά σε πολλά κομμάτια του δίσκου μια προοδευτική διάθεση, αλλά χωρίς να αλλάζει στρατόπεδο. Παραμένει αγνός, απλά πιο ώριμος και κατασταλαγμένος στο ποια επιρροή θα αναλάβει τα ηνία της στιγμής.

Flamenco κιθάρες, γρυλιστά φωνητικά, post πειραματισμοί, προοδευτικοί μινιμαλισμοί, όλα μέσα στο χαρμάνι της μουσικής των INFIDEL. Τους έχει πετύχει σε σχεδόν απόλυτο βαθμό και μάλιστα σε σημείο που μπορώ να μιλώ για την έννοια της μοναδικότητας του ήχου τους. Μοναδική μου ένσταση, η επιλογή τους να έχουν μόνο δύσκολα (όχι πιασάρικα) κομμάτια στο δεύτερο, μόλις, album τους. Ίσως συναντήσουν δυσκολίες στα live που θα κάνουν. Το κοινό είναι απαίδευτο και το group θα διευκολυνόταν εάν είχε ένα hit. Αλλά αυτά δεν γίνονται κατά παραγγελία...