Το καλοκαίρι που μας πέρασε είδαμε στους σινεμάδες το τρίτο μέρος του Transformers. Παρότι η Megan Fox αντικαταστάθηκε και η ταινία δυστυχώς δεν έκανε την επιτυχία των προηγούμενων, η μουσική που ακούσαμε στο film με έκανε να αναζητήσω το αντίστοιχο soundtrack. Εκεί βρήκα, με μεγάλη μου χαρά, την διασκευή των MASTODON στο “Just Got Paid” των ZZ TOP. Μια αναμενόμενη επιλογή για ένα group που έχει πολλές τζούρες southern rock ήχου στην μουσική του. Συνυπολογίζοντας την συμμετοχή τους στο soundtrack της ταινίας “Jonah Hex”, αλλά και την πρώιμη πρώτη εντύπωση που μου δημιούργησε το εξώφυλλο του “The Hunter”, φάνηκε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα πιο rock oriented album. Και μάλλον δεν έπεσα και πολύ έξω.
Πολλά refrains (να μια έκπληξη!!!), πολλά riffs (καμία έκπληξη...) και τεχνοτροπία τύπου “Remission”. Μην ψαρώσετε με το τελευταίο. Το “The Hunter” δεν κατέχει την ορμή του προαναφερθέντος κλασικού, πλέον, δίσκου. Αντλεί όμως τον μοναδικό εκείνο τρόπο σκέψης για την δημιουργία τρίλεπτων - τετράλεπτων αψεγάδιαστων ύμνων. Στιχουργικά το album είναι με διαφορά η πιο άμεση δουλειά τους, ίσως και λόγω της ψυχολογικής φόρτισης του Brent Hinds λόγω του θανάτου του αδερφού του.
Με άλλα λόγια, οι MASTODON δεν “προόδευσαν” αυτή τη φορά. Πάτησαν στο “Remission”, μανιπιουλάρισαν την συνθετική ωριμότητα που αποκόμισαν με το “Crack The Skye” και παρέδωσαν στην κοινωνία το πιο εύπεπτο (εδώ γελάμε!!!) album τους, αποτελούμενο από δεκατρείς κορυφαίες συνθέσεις.
Εάν το “Leviathan” ήταν το νερό, το “Blood Mountain” ήταν το χώμα και το “Crack The Skye” ο αιθέρας, προφανώς το “The Hunter” είναι το πρώτο “ανθρώπινο” δημιούργημα τους. Και αυτό είναι μια πραγματική διαπίστωση. Οι MASTODON πρόσθεσαν στη μουσική τους ανθρώπινα βιώματα και συναίσθημα, δημιουργώντας ένα αλλόκοτο ον που όσο το γνωρίζω, αρχίζω να του μοιάζω...(βλέπε Augmented Reality)
