Έχοντας απογοητευτεί πλήρως με τις τρεις τελευταίες τους κυκλοφορίες και θεωρώντας τον Schaffer στραγγισμένο από κάθε σταγόνα έμπνευσης, δεν έτρεφα και πολλές ελπίδες για το νέο δίσκο των ICED EARTH. Το γεγονός ότι για ακόμα μια φορά ο άνθρωπος πίσω από το μικρόφωνο άλλαξε, συνηγορούσε υπέρ του δέοντος σε αυτήν την άσχημη προδιάθεση. Έχοντας μια αποτυχημένη συνταγή με μια καταπληκτική φωνή όπως αυτή του Owens και στη συνέχεια την επιστροφή του άρρηκτα συνδεδεμένου με το συγκρότημα Barlow, αλλά με το αποτέλεσμα να παραμένει άκρως απογοητευτικό, ήταν ξεκάθαρο ότι τους έλειπε η έμπνευση.

Δύσκολο εμπόδιο, αλλά όχι αξεπέραστο. Και αυτό αποδεικνύουν εμπράκτως με το νέο τους δίσκο. Έναν δίσκο που σηματοδοτείται από την επιστροφή των τόσο χαρακτηριστικών riff του Schaffer, έναν τραγουδιστή (Stu Block) που άνετα καλύπτει το κενό δύο τόσο μεγάλων φωνών (βέβαια σε πολλά σημεία νόμιζα ότι άκουγα τον Barlow) και το σημαντικότερο, ο δίσκος μπορεί να στέκεται περήφανα δίπλα στα αριστουργήματα του παρελθόντος.

Βέβαια, μην μπείτε στη διαδικασία σύγκρισης με τους αγαπημένους σας δίσκους, γιατί είναι μια άνιση μάχη. Αρκεστείτε όμως στο γεγονός ότι εδώ μέσα υπάρχουν τραγούδια που, όχι μόνο θα ανεχτείτε σε μια live εμφάνισή τους, αλλά θα τα επιζητήσετε κιόλας. Η σύγκριση βέβαια συχνά είναι άνιση και μέσα στον δίσκο, αφού μπορείς πολύ εύκολα να ξεχωρίσεις καταπληκτικά κομμάτια όπως τα “Dystopia”, “Anthem” και “Dark City”, όταν τα συγκρίνεις με τις (λίγες είναι η αλήθεια) μέτριες στιγμές του δίσκου, σαν το “Anguish Of Youth”, το οποίο μου ακούγεται σαν μια αποτυχημένη απόπειρα αντιγραφής του “Watching Over Me” ή απλά χλιαρά κομμάτια τύπου “Days Of Rage”. Όσο για τα solos του Troy Seele, τα αφήνω ασχολίαστα. Ώρα να βρουν και νέο κιθαρίστα να ολοκληρώσουν το πετυχημένο μέχρι στιγμής botox.