Μόλις ένα χρόνο μετά από το αριστουργηματικό “Terra Incognita”, έρχεται το τρίτο album των Κύπριων ARRAYAN PATH και το πρώτο πράγμα που θα παρατηρήσετε (για όσους δεν το ήξεραν ήδη) είναι η μικρή αλλαγή του ονόματός τους. Καταλαβαίνω ότι στην πρώτη του επαφή κάποιος με το συγκρότημα θα μπορούσε να το συνδέσει (εσφαλμένα φυσικά) με Αρίους και φαντάζομαι πόσες φορές θα το βρήκαν μπροστά τους, ώστε να οδηγηθούν σε αυτή την απόφαση αλλαγής. Για την ιστορία "Arryan" είναι ένα είδος λουλουδιού που μεγαλώνει στη Αμερική…
Η αλήθεια είναι ότι πριν ακούσω το δίσκο, ο μεγάλος αριθμός κομματιών που περιέχει με αποθάρρυνε, αφού θεωρώ ότι δύσκολα μπορεί να κρατήσει ένα συγκρότημα τον ενθουσιασμό του ακροατή στα ύψη για τόση πολλή ώρα. Και παρά το ότι ακόμα πιστεύω ότι ο δίσκος θα ακουγόταν λίίίγο καλύτερος με 3-4 κομμάτια λιγότερα, αν η επιλογή της αφαίρεσης βάραινε τους δικούς μου ώμους, πολύ δύσκολα θα κατέληγα σε κάποια. Ο λόγος είναι ότι πολύ απλά δεν θα βρεις μέτρια ή μάλλον, απλά καλή στιγμή στο δίσκο. Γεγονός όμως παραμένει ότι κομμάτια όπως τα “Gnosis Of Prometheus”, “77 Days 'Til Doomsday”, “Emir Of The Faithful”, “Hollow Eyes Of Nefertiti”, “Amenophis” και “I Sail Across The Seven Seas” (καλά σταματάω γιατί θα αναφέρω όλο το δίσκο) όσο να ναι ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα (αν και με κάθε νέα ακρόαση μου δημιουργείται η επιθυμία να προσθέτω ακόμα ένα κομμάτι στη λίστα). Και όταν μιλάμε για κομμάτια των ARRAYAN PATH, τα οποία ξεχωρίζουν, μιλάμε για ανυπέρβλητους ύμνους.
Όσον αφορά στο τι θα ακούσετε στο δίσκο, μην περιμένετε κοσμογονικές αλλαγές από τον προκάτοχό του, όμως να περιμένετε ποικιλία στα κομμάτια του δίσκου, σε τέτοιο βαθμό ώστε ο δίσκος να κυλάει τόσο ευχάριστα, ώστε να αδυνατείς να συνειδητοποιήσεις τη μεγάλη του διάρκεια, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για έλλειψη συνοχής. Doomy (με το στοιχείο του επικού πάντα παρών) σημεία, progressive και ανατολίτικες πινελιές, καθώς και αυτά τα μικρά, χαρακτηριστικά του συγκροτήματος, αλλά τόσο καίρια τοποθετημένα folk περάσματα, έρχονται να συμπληρώσουν αυτή την πανδαισία επικολυρισμού.
Ο δίσκος να τελειώνει με την ακουστική μπαλάντα “The Poet Aftermath”, είδος κομματιού που δημιουργεί ιδανικές συνθήκες ανάδειξης μιας εξαιρετικής φωνής. Βέβαια ο Λεπτός δεν χρειαζόταν ένα τέτοιο κομμάτι για να καταλάβουμε, ούτε το εύρος, αλλά ούτε και το πάθος που βγάζει η φωνή του (ακούστε την ερμηνεία του στο “Hollow Eyes Of Nefertiti” για παράδειγμα και τολμήστε να αμφισβητήσετε την τεράστια κλάση του).
Μπόλικες οι συμμετοχές στο δίσκο, από την τοπική κυρίως σκηνή, με αυτή του Tony Martin (στο “Ira Imperium”) να ξεχωρίζει. Έφτανε ο πρώτος δίσκος τους για να τους αγαπήσω, αλλά πλέον έχουν περάσει στα όρια της λατρείας. Γιατί όσο καλός και να είναι ένας δίσκος, δεν καθιστά αυτόματα το δημιουργό του (συγκρότημα) ως «μεγάλο». Με τρείς όμως δίσκους τέτοιας έμπνευσης και έμπρακτη απόδειξη της άρτιας (τουλάχιστον) live απόδοσης αυτών, τότε με σιγουριά μπορώ πλέον να χαρακτηρίσω τους ARRAYAN PATH ως «μεγάλο» συγκρότημα.
