Εδώ έχουμε να κάνουμε με τους εξ’ Αγγλίας ορμόμενους DARK FOREST και το διευκρινίζω, λόγω της πληθώρας συνωνυμιών του Black στερεώματος ως επί το πλείστον. Και μιας και είπαμε Αγγλία, είναι αξιοσημείωτο το πόσο σπάνια πέφτουμε πια πάνω σε νέα συγκροτήματα με έδρα την γενέτειρα του κλασικού heavy. Το να είναι δε και αξιομνημόνευτα, είναι ακόμα πιο σπάνιο.

Με τη δεύτερη κυκλοφορία τους (τα EP δεν τα μετράμε) οι DARK FOREST δεν ξέρω αν καταφέρνουν να χρηστούν ως αξιομνημόνευτοι, αλλά σίγουρα μας δίνουν μια κυκλοφορία την οποία όσο καιρό αποφασίσουμε να την αφήσουμε να μας κρατήσει συντροφιά, θα το διασκεδάσουμε δεόντως. Μην έχοντας ακούσει το ντεμπούτο τους, δεν μπορώ να κάνω συγκρίσεις ούτε σε ύφος, αλλά ούτε και σε ποιότητα. Ξέρω όμως ότι σαν εικόνισμα έχουν τους (για μαντέψτε…) MAIDEN, κάτι που γίνεται φανερό κυρίως από τις εξαιρετικές δισολιές τους, αλλά και από τον τραγουδιστή (παρεμπιπτόντως έχουν νέο άνθρωπο πίσω από το μικρόφωνο, αφού ο προηγούμενος αφοσιώθηκε στην κιθάρα, παραμένοντας βέβαια στο συγκρότημα) που σε, όχι πολλές φορές είναι η αλήθεια, προσπαθεί πολύ να ακουστεί σαν τον Dickinson. Φιλότιμες και συμπαθητικές οι προσπάθειές του, αλλά τον προτιμώ όταν η φωνή του ακούγεται να έχει περισσότερη προσωπικότητα. Κάτι που συμβαίνει και με όλη τη μπάντα, αφού παρ’ ότι μέσα από τη μουσική τους παρακολουθείς να παρελαύνει το power (ευρωπαϊκό, αλλά όχι χαζοχαρούμενο) με ολίγη από N.W.O.B.H.M. και κάτι ψήγματα από pagan, ευτυχώς δεν ακούγονται σαν “tribute” μπάντα.

Θα μπορούσα να προτείνω τα “The Green Knight“ και “ Through A Glass Darkly” που ξεχώρισα, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο δίσκος παρουσιάζει μια αξιοσημείωτη ομοιογένεια (και δεν εννοώ επανάληψη ιδεών, αλλά ποιότητα υλικού) κάτι βέβαια που εμπεριέχει και αρνητικά στοιχεία, αφού δεν μπόρεσα να εντοπίσω κομμάτια που πραγματικά θα εξυψώσουν το τελικό αποτέλεσμα.