Κανονικά τα album του ALICE COOPER θα έπρεπε να συνοδεύονται από ένα βιβλιαράκι με οδηγίες χρήσης για τον τρόπο που πρέπει να ακούγονται. Βραδινές ώρες, χαμηλός φωτισμός, τρομακτική ατμόσφαιρα και αν ο καιρός μας κάνει το χατίρι και βρέχει με αστραπές και βροντές, ακόμη καλύτερα. Στα λιγοστά σημεία που οι δίσκοι του κάνουν κοιλιά, αυτό το σκηνικό βοηθάει τα μέγιστα στη διατήρηση της σωστής spooky, βάλε και λίγο creepy, διάθεσης.
Σε σίγουρα και πεπατημένα εδάφη, το 2011 υποδέχεται το sequel του εφιάλτη του 1975 με τίτλο ‘’Welcome 2 My Nightmare’’ και το αποτέλεσμα που αναμένεται είναι τουλάχιστον ισάξιο του προκατόχου του με αυτό το βαρύ σαν ιστορία όνομα. Βέβαια, ο δεύτερος εφιάλτης δεν φτάνει σε κανένα σχεδόν σημείο το προ 36 χρόνων διαμάντι, αν και ο θείος Alice έχει δώσει και πάλι τον καλύτερο εαυτό του και περίσσεια αφοσίωση σε τούτο το πόνημα. Σε πολύ λίγα σημεία του δίσκου συναντάμε αυτή την περίεργη και τρομακτική αίσθηση του ‘’Welcome To My Nightmare’’, όμως στα σημεία που αυτό συμβαίνει προκαλείται άμεσο ρίγος στον ακροατή. Πολλά από τα κομμάτια θυμίζουν από BON JOVI μέχρι…TOM WAITS και σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει ένα αντίστοιχο ‘’Steven’’ ή ένα ‘’The Black Widow’’ για να σε κάνει να νιώσεις ότι απειλείσαι από το ίδιο σου το CD player. Για να είμαστε ειλικρινείς υπάρχουν και κάποια κομμάτια, κυρίως ορχηστρικά, που κάνουν εφιαλτική εντύπωση, καθώς και κάποια σημεία των υπολοίπων συνθέσεων. Τουλάχιστον το album κλείνει πολύ ωραία με το ‘’The Underture’’, γραμμένο από τον παραγωγό του Bob Ezrin, που συνδυάζει με ευφάνταστο τρόπο κομμάτια του ALICE COOPER από παρόν και παρελθόν. Έστω και με φετινή παραγωγή, ο ρυθμός του ‘’Steven’’ σου προκαλεί ακόμη ένα ευχάριστο άγχος.
Η σύγκριση του ‘’Welcome 2 My Nightmare’’ με το ομότιτλο του είναι αναπόφευκτη, αλλά καλό θα ήταν να το δούμε και λίγο σαν ξεχωριστό δίσκο. Και ως τέτοιος είναι σίγουρα ο καλύτερος από την εποχή του ‘’Brutal Planet’’ και μετά. Αν αυτά τα κομμάτια δεν συνέθεταν ένα album με αυτό το όνομα, τότε θα μιλάγαμε για μεγάλη επιτυχία, αλλά φαίνεται πως ακόμα και ο master of horror έπεσε στη λούμπα της προσπάθειας να αντιγράψει τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν υπάρχει κάποιο λάθος για να του συγχωρέσουμε, γιατί πολύ απλά είναι ο ALICE COOPER και έχει προσφέρει τόσα, που απλά κάθεται στο βάθρο του και σοδομίζει με σαρδόνιο χαμόγελο του υποψήφιους μιμητές του. Στους υπόλοιπους κοινούς θνητούς τα λάθη συγχωρούνται. Η επανάληψή τους ποτέ!
