Ανεξάρτητα του τι πιστεύει ο καθένας για τη μουσική των MANILLA ROAD, δεν μπορεί παρά να υποκλιθεί μπροστά στην τιμιότητα και την αυθεντικότητά τους. Μετά από τόσα χρόνια (υπάρχουν από το 1977!) και παρότι δεν μπόρεσαν ποτέ να αποτινάξουν τον underground και cult χαρακτήρα τους, ο Mark Shelton τους κρατάει ζωντανούς και ετοιμοπόλεμους. Το “Playground Of The Damned” αποτελεί τον δέκατο πέμπτο δίσκο τους και αυτό από μόνο του αποτελεί κατόρθωμα.
Το “Playground Of The Damned” έχει όλα τα στοιχεία εκείνα που ανέκαθεν χαρακτήριζαν το επικό metal των MANILLA ROAD. Βρώμικος, τραχύς, βαρύς και ασήκωτος ήχος με επικά θέματα και στίχους για πολέμους, ήρωες και μυθικά τέρατα. Και φυσικά την κιθάρα και την χαρακτηριστική, ξυσμένη με γυαλόχαρτο, φωνή του Shelton. Συνθετικά όμως, δεν μπορεί με τίποτα να σταθεί κοντά στους ογκόλιθους σαν το “Crystal Logic”, ή το “The Deluge” και κινείται στα ίδια επίπεδα με τα αξιοπρεπή πρόσφατα “Voyager” και “Gates Of Fire”. Το γεγονός αυτό αναδεικνύει όμως συνθετικό τέλμα και, ενώ το τελικό αποτέλεσμα με τίποτα δεν είναι κακό, είναι ακριβώς αυτό που περιμένει να ακούσει κανείς, πράγμα όμως που το καθιστά τελείως προβλέψιμο. Εγώ προσωπικά έχασα γρήγορα το ενδιαφέρον μου και με κούρασε.
Το “Playground Of The Damned” είναι αυτό που λέμε “μία από τα ίδια”, πράγμα που το καθιστά μη ελκυστικό για όσους δεν έχουν εντριφήσει στον ήχο των MANILLA ROAD. Διαθέτει όμως ειλικρίνεια, πιστότητα και αυθεντικότητα, συστατικά που ορίζουν τους Αμερικάνους όλα αυτά τα χρόνια. Κατά συνέπεια είναι μια κυκλοφορία αποκλειστικά και μόνο για τους πιστούς οπαδούς του συγκροτήματος.
