Επτά χρόνια αναμονής για νέο δίσκο δεν είναι καθόλου μικρό διάστημα από μια μπάντα που τον περισσότερο από αυτόν τον καιρό ήταν αρκετά ενεργή, τουλάχιστον στις συναυλιακές της υποχρεώσεις. Όποιος βέβαια πιστεύει ότι μέσα σε αυτό το διάστημα άλλαξε η μουσική τους κατεύθυνση, είναι βαθιά γελασμένος. Ο ήχος τους παραμένει προσκολλημένος πάνω στις αρχές του N.W.O.B.H.M. και τις πανταχού παρούσες δισολιές των MAIDEN. Στο ίδιο στυλ με αυτό του ντεμπούτου τους είναι και το εξώφυλλο: ο ορισμός της cult-ίλας αλλά όχι και τόσο υψηλής αισθητικής, για να το θέσω κομψά…
Το περιεχόμενο όμως του cd είναι αυτό που μετράει, και ευτυχώς είναι αντιστρόφως ανάλογο με την ποιότητα του εξωφύλλου. Συνθέσεις σχετικά απλοϊκές σε δομή, που σφύζουν όμως σε συναίσθημα, διανθισμένες με υπέροχες μελωδίες και με τον τραγουδιστή να παραμένει ευτυχώς στη μπάντα, μετά από μια αλλαγή που δοκίμασαν, η οποία στα αυτιά μου τουλάχιστον έμοιαζε κατώτερη των προσδοκιών. Όποιος τους γνώρισε μέσα από το ντεμπούτο τους και τους αγάπησε, σίγουρα δεν θα απογοητευτεί από το “Taste My Attack”. Αυτό που κάποιοι αποκαλούν κόλλημα (μουσικό), εγώ το βλέπω (και έτσι είναι τελικά) σαν προσήλωση στο όραμά τους και χωρίς όρια αγάπη για τον συγκεκριμένο «ρετρό» ήχο.
Αυτός ο «ρετρό» ήχος των 80’s έχει αναθαρρήσει τελευταία, με όλο και περισσότερα συγκροτήματα μικρής ηλικίας να ξεπετάγονται, και να γνωρίζουν σχετική επιτυχία. Οι STRIKELIGHT δεν υστερούν σε τίποτα από τα καλύτερα του είδους, πέρα βέβαια ότι κατάγονται από μια χώρα που είναι παραδοσιακά παραγκωνισμένη από τον metal χάρτη, αλλά και τις συνειδήσεις των μεταλλάδων. Το να τους αγνοήσετε σε περίπτωση που συγκροτήματα του είδους (ENFORCER, WHITE WIZZARD) σας συγκινούν, θα ήταν ένα λάθος εγκληματικό. Μερικές φορές αρκεί να κοιτάξουμε δίπλα μας για να βρούμε αυτό που ψάχνουμε.
