Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια, καθώς και ετούτος ο “Kairos” μας φέρνει SEPULTURA, όπως θα μπορούσε να λέει και ο μεταλλικός λαός σαν ρητό. Για να λέμε όμως τις αλήθειες δεν θα είχε και άδικο, καθώς οι Βραζιλιάνοι φίλοι μας μετά την έξοδο του Max Cavalera από την Σεπουλτουριακή κοινο-thrash-ία, άρχισαν να παίρνουν την κάτω βόλτα μέχρι που μεταξύ “Dante XXI” και “A-lex” έβαλαν πόδι κάτω, σταμάτησαν, το ξανασκέφτηκαν, έκαναν ένα τσιγάρο και κοίταξαν πάλι ψηλά… Βέβαια για πολλούς ενδεχομένως η κατρακύλα θα είχε σταματήσει νωρίτερα εάν ο Max επέστρεφε… Δεν το νομίζω όμως… Αντιθέτως αφού έφυγε και ο Igor Cavalera κατάφεραν να ξεπεράσουν όπως φαίνεται τα “προβλήματα”, αν μπορούμε γενικά να χαρακτηρίσουμε έτσι τα ενδοοικογενειακά τους, και να χαράξουν μια νέα πορεία με νέο χαρακτήρα από την μία και επιστροφή στις ρίζες τους από την άλλη.
Έχουμε λοιπόν τον πιο thrash δίσκο των Sepultura μετά από πολλά χρόνια και την απελευθέρωση σιγά-σιγά της πραγματικής ψυχής της μπάντας, με τον Andreas Kisser να ρίχνει στο πιάτο απλά, όμορφα και πωρωτικά ριφάκια, όχι υποχρεωτικά εμπορικού χαρακτήρα. Το δέσιμο της μπάντας φαίνεται από το πως στηρίζει τα κομμάτια ο Jean Dolabella, χωρίς υπερβολές, στα τύμπανα και βάζοντας το δικό του στοιχείο, διατηρώντας και κάτι από το παλιό thrash ύφος του Igor. Το καλύτερο μέρος του δίσκου είναι ο Derrick Green που σταμάτησε (ή τον έκραξαν για να σταματήσει), τις ατελείωτες κραυγές της ζούγκλας, όπου και τα λιοντάρια βαρέθηκαν να τον φοβόνται (μην μιλήσουμε για τις αντιλόπες και τις καμηλοπαρδάλεις που τον κάνουν ignore πια) και τραγουδάει με την μουσική, για την μουσική, την μπάντα και όχι μόνο για πάρτη του. Για τον Paulo Xristo Pinto Jr τι να πούμε, πέρα από το ότι είναι η σταθερή αξία της μπάντας. Σε όμως όλο αυτό το ξανα-ζύμωμα λοιπόν φαίνεται ότι έβαλε το χέρι του ο Roy Z, παραγωγός του άλμπουμ και η Nuclear Blast πoυ τους στήριξε. Μάλλον αυτοί οι δύο ήταν που τους έριξαν την πραγματική σφαλιάρα να ξυπνήσουν, γιατί οι κριτικές των προηγούμενων άλμπουμ δεν τους ίδρωναν το αυτί.
Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, έτσι οι αναλύσεις και συγκρίσεις των κομματιών του “Kairos”, με τις παλιότερες δισκάρες ή μη δισκάρες είναι περιττή. Και αυτό γιατί είναι ακόμα μια μεταβατική περίοδος της μπάντας και αντίθετα από ότι μας έχουν συνηθίσει από το “Against” και μετά, φέτος μας έδωσαν την καλύτερη στιγμή τους μετά από πολλές αλλαγές και μουσικά μορφώματα. Αν κάποιος δεν το ακούσει καλά, ας μην φέρει γνώμη, και ακόμα και όταν το ακούσει ας κάνει μια μουσική αναδρομή στις πέντε προηγούμενες κυκλοφορίες τους για να καταλάβει την διαφορά του πριν με το τώρα.
