Οι ANAAL NATHRAKH δεν είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση...είναι μια συνηθισμένη, σχεδόν φυσιολογική extreme metal μπάντα. Πλασαρίστηκαν ωραία στο άμαθο αγγλικό κοινό και τσουπ...“hype”. Οι παλιομοδίτες blacksters δεν μάσησαν και δεν τους κατηγορώ. Εγώ όμως ανήκω στην πλειοψηφία που τους εξυμνεί. Και αυτό διότι τα έχουν όλα και συμφέρουν. Από άκρα καφρίλα, τίγκα δίκαση και φίσκα παράνοια, μέχρι avante-garde-ισμούς, περίεργα μπιμπιλίκια και ψαγμένη παραγωγή...

Στο “Passion” album δεν επανιδρύουν την μπάντα, αλλά δεν κινούνται και σε ασφαλή μονοπάτια. Προσπαθούν να τα κάνουν όλα “πιο”, αλλού το πετυχαίνουν, αλλού όχι. Σίγουρα η ακρόαση έχει γίνει πιο δυσάρεστη, με όλη αυτή την τρέλα που αναμεταδίδουν. Τα κομμάτια έχουν απίστευτα μεμονωμένα λεπτά, που σε κολλάνε στο τοίχο και σου τρώνε τα σπλάχνα, κάνοντας εμετό πάνω σου αμέσως μετά... Μετά την αιφνίδια φρίκη, όμως, υπάρχουν και λεπτά που ακούς πολλά cliche του ήχου τους.

Θα βρείτε τα τραγούδια που σας ταιριάζουν και θα νιώσετε κερδισμένοι. Αγαπημένο άσμα το “μανιφίκ” “Le Diabolique Est L'Ami Du Simple”, το οποίο με ηδονίζει καθημερινώς. Μου θυμίζει και διάφορες μπάντες που αγαπώ, αλλά δεν με ηδονίζουν τελευταία...Προσωπικό μου θέμα, ο δικός μου ηδονισμός, εσάς σας ενδιαφέρει μόνο το ότι το “Passion” ενίοτε γαμεί και ενίοτε δέρνει...εάν τα έκανε ταυτοχρόνως θα το βάζαμε soundtrack στο “Seven”...