Αυτό ήταν, ήρθε και έδεσε. Χρειάστηκε να περάσουν 3-4 χρονάκια για να εδραιώσει τη θέση του στο συγκρότημα, αλλά τώρα πλέον τα έχει καταφέρει και με το παραπάνω. Ο λόγος για τον Arnel Pineda που προτίμησε να μην ενταχθεί στο υπηρετικό προσωπικό κάποιου πλούσιου ή να φάει τα χρόνια του στα καράβια, όπως άλλοι συμπατριώτες του από τις Φιλιππίνες. Εκείνος ακολούθησε το δύσκολο δρόμο και προσπάθησε να γεμίσει τα παπούτσια του μεγάλου Steve Perry. Και αν κάποτε απλά τον χαρακτηρίζαμε ως μία τέλεια και σπάνια κόπια του Perry, το πιο πρόσφατο album των JOURNEY αποδεικνύει ότι έχει δώσει τον δικό του χαρακτήρα στα κομμάτια, θέτοντας έτσι γερές τις βάσεις του πίσω από το μικρόφωνο.
Στο ‘’Eclipse’’ συναντάμε και πάλι τους κλασικούς JOURNEY με όλα τα στρωτά και σε σημεία ξεσηκωτικά κιθαριστικά riffs και solos, μόνο που αυτή τη φορά διαθέτουν το κάτι παραπάνω και αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στον κοντούλη, συμπαθή σχιστομάτη. Κατάφερε από διεκπεραιωτής να γίνει πρωταγωνιστής και ισάξιο μέλος με τα υπόλοιπα που αριθμούν πολλά χρόνια στο συγκρότημα. Έχει ανεβάσει ένα επίπεδο πάνω όλες τις συνθέσεις, απλά και μόνο γιατί τις έχει κάνει δικές του και τις απομακρύνει κάπως από το να ακούγονται σαν Perry’s JOURNEY without Perry. Το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο. 12 γεμάτα, χορταστικά και ευχάριστα κομμάτια που κανένα δεν υστερεί των άλλων και που στα 5-6 λεπτά που διαρκεί έκαστο, δεν βαριέσαι καθόλου.
Πολύ καλές οι παλαιότερες επιτυχίες και όλοι θα τις ζητάμε πάντα στα live. Όμως δισκογραφικά οι JOURNEY τόλμησαν και δικαιώθηκαν. Χρησιμοποίησαν σοφά το όπλο που έχουν στα φωνητικά και πέτυχαν να ανέβουν πολλά επίπεδα. Ένας δίσκος που δεν βγαίνει κάθε μέρα και πόσο μάλλον από συγκρότημα με 35 χρόνια ιστορία εν έτι 2011. Σίγουρα ο κύριος Neal Schon καμαρώνει γι’ αυτό. Αν είστε οπαδός του καλού AOR που εξελίσσεται και συνεχίζει να αναγεννιέται από τις στάχτες του, το συνιστώ ανεπιφύλακτα…
