20 χρόνια πριν, μια μπάντα από την Ελβετία τάραζε τα νερά του νεογνού black metal. Ήταν οι SAMAEL με το ντεμπούτο τους “Worship Him” που παρουσιάζαν την ολόδική τους πρόταση για το τότε αναδυόμενο παρακλάδι του ακραίου ήχου. Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι και η παρέα των Xy και Vorph άλλαξε κάμποσες φορές την μουσική της κατεύθυνση, άλλοτε καινοτομώντας (όπως με το ανυπέρβλητο “Passage”) και άλλοτε όχι, πάντα όμως έχοντας κάτι ποιοτικό να προσφέρει στους οπαδούς.
Αυτό συνέβη ακόμα και με τη αμφιλεγόμενη electro/industrial περίοδό τους, όμως η αρνητική υποδοχή που επεφύλαξε το συντηρητικό κομμάτι του κοινού και -κυρίως- του τύπου, τους οδήγησε στη απόφαση να επιστρέψουν εν μέρει στις ρίζες τους. Η έμπνευση όμως δεν έρχεται κατα παραγγελία και μετά από το απλώς αξιοπρεπές “Above”, η φετινή τους κυκλοφορία με τίτλο “Lux Mundi” έρχεται για να καταγραφεί ως η πιο αδύναμη στιγμή της καριέρας τους. Κι αν ο δίσκος ξεκινά κάπως δυναμικά με το “Luxferre”, η συνέχεια είναι γεμάτη τυπικές, ακίνδυνες συνθέσεις γενικόλογου metal, με τα γνωστά κοφτά riffs και τα προγραμματισμένα drums να μην καταφέρνουν να κάνουν την οποιαδήποτε διαφορά. Είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι η μεγάλη δουλειά έπεσε στα άφθονα synths που διανθίζουν τα κομμάτια και πιθανότατα θα «ψαρώσουν» το κοινό που εντυπωσιάζεται με ανάλογα κόλπα, όχι όμως και όσους στους SAMAEL θαύμασαν πρώτα και πάνω απ’ όλα την τόλμη τους.
Επειδή λοιπόν τα synths είναι για να πλαισιώνουν και να απογειώνουν την ατμόσφαιρα ήδη δυνατών κομματιών και όχι για να καλύπτουν τα όποια συνθετικά κενά, τα προσπερνάμε ελαφρά τη καρδία, όπως και τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου (με την εξαίρεση ίσως του “Soul Invictus”) και προχωράμε παρακάτω. Το “Lux Mundi” μοιάζει να βγήκε «με το στανιό» και αυτό είναι ακόμα περισσότερο κρίμα για μια άλλοτε πρωτοπόρα μπάντα.
