Πριν αρχίσω να γράφω οτιδήποτε καλό θα ήταν να αναφέρω τα άτομα που απαρτίζουν αυτό το νεοσύστατο γκρουπ για να γίνει αντιληπτό περί τίνος πρόκειται: Timo Tolkki (ex-Stratovarius, ex-Revolution Renaissance), André Matos (ex-Angra, ex-Shaman, ex-Viper), Uli Kusch (ex-Gamma Ray, ex-Helloween, ex-Holy Moses, ex-Masterplan, ex-Mekong Delta), Jari Kainulainen (ex-Evergrey, ex-Killing Machine, ex-Stratovarius) και Mikko Härkin (ex-Sonata Arctica), με τις παρενθέσεις να περιλαμβάνουν μόνο τα γνωστότερα από τα συγκροτήματα που έχουν συμμετάσχει. Αν και ο χαρακτηρισμός super-group στα αφτιά μου ακούγεται γελοιωδέστατος, δεν μπορώ να διαφωνήσω ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση και στα πλαίσια του power metal ταιριάζει γάντι.
Αρκετά ψηλά ο πήχης προσδοκιών λοιπών, με τους SYMFONIA να καλούνται να σπάσουν το στερεότυπο που θέλει τέτοιου είδους μαζώξεις να καταλήγουν στον κάδο αχρήστων. Και σαν φυσικό επακόλουθο έρχεται η εύλογη ερώτηση, τα καταφέρνουν; Θα έλεγα ότι μάλλον βρίσκονται κάπου ενδιάμεσα, αφού μπορεί η θέση του δίσκου να μην είναι στη χωματερή, αλλά μάλλον θα μείνει στο ράφι με τα αζήτητα. Και εξηγούμαι. Από το δίσκο περίμενα, ή μάλλον θα ήθελα όλοι αυτοί οι μεγάλοι μουσικοί με τα βαριά βιογραφικά, να έχουν συνεισφέρει στη δημιουργία ενός δίσκου που να μην αποτελεί κόπια και αναμασήματα του, ένδοξου κατά τα’ άλλα, παρελθόντος τους. Δεν ξέρω βέβαια σε τι βαθμό μπορούμε να περιμένουμε από ένα power συγκρότημα να καινοτομήσει, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση το αποτέλεσμα μοιάζει προσωπική υπόθεση του Tolkki, αφού ο δίσκος από την αρχή ως το τέλος έχει το άρωμα των (ποιο άρωμα, βρωμοκοπάει) STRATOVARIUS. Ως και το εξώφυλλο μοιάζει να είναι από κάποιον χαμένο δίσκο τους. Το χειρότερο όμως είναι ότι χάνεται μια λαμπρή φωνή όπως είναι αυτή του Matos, ο οποίος δεν θα έλεγα ότι ακούγεται χωρίς προσωπικότητα, αλλά ακούγεται κάπως «υποταγμένος» στα χωρίς τις προσωπικές του πινελιές.
Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν υπάρχει κομμάτι που έστω να πλησιάζει τον χαρακτηρισμό κακό, και αφού πλέον η σύγκριση με τα τελευταία STRATOVARIUS είναι αναπόφευκτη, προτιμώ να ακούσω αυτόν τον δίσκο από τις τελευταίες δουλειές των Φιλανδών. Δεδομένου λοιπόν ότι ο δίσκος απευθύνεται σε stratomaniacs, και επειδή θεωρώ ότι και εγώ ανήκω σε αυτούς, ή τέλος πάντων άνηκα κάποτε σε τέτοιο βαθμό που ποτέ δεν θα μπορέσω να τους απαρνηθώ, μπορώ να πω ότι τον ευχαριστήθηκα γι’ αυτό που είναι, παραβλέποντας αυτό που θα μπορούσε να είναι. Απλά ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο στο μέλλον, αφού ευχάριστα και ευπρόσδεκτα τα αναμασήματα του Tolkki, αλλά δεν χρειάζεται όλους τους υπόλοιπους για να βγάλει έναν δίσκο σαν το συγκεκριμένο, ας τους εκμεταλλευτεί καταλλήλως.
