Η αλήθεια είναι πως άργησα πάρα πολύ να γράψω αυτήν την κριτική για τον καινούριο δίσκο των U.D.O. Γιατί; Επειδή πολύ απλά βαριόμουνα να τον ξανακούσω! Αλλά μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει μια ώρα αρχύτερα…

Το “Rev-Raptor” λοιπόν, είναι ο δέκατος τρίτος δίσκος της μπάντας του Udo και έρχεται λίγο μετά τον δωδέκατο δίσκο των ACCEPT, το εξαιρετικό, κατά γενική ομολογία, “Blood Of The Nations”. Μην περιμένετε να ακούσετε όμως τίποτα μέσα σε αυτόν που να σας θυμίζει το παρελθόν του Udo. Πέρα από τη φωνή του, οι επιρροές από το χαρούμενο και κλασικίζων heavy metal των ACCEPT, που κοσμούσαν τους περισσότερους δίσκους των U.D.O., εδώ είναι δυσδιάκριτες και έχουν αντικατασταθεί από βαρβατίλα και πολύ βαρύ μέταλλο. Το χειρότερο σε αυτήν την κυκλοφορία είναι ότι πραγματικά διαθέτει όμορφες συνθετικά στιγμές, κάποια συμπαθέστατα refrain (“Dr. Death” πχ.) και κάποιες κλασικές κιθαριστικές μελωδίες που σου μένουν στο μυαλό, οι οποίες όμως χάνονται μέσα στην γενική απόπειρα να ακουστεί το αποτέλεσμα όσο πιο σκληρό γίνεται. Τι να την κάνω δηλαδή μια ωραία ιδέα, αν είναι στοιβαγμένη ανάμεσα σε κοινότυπα και βαρετά riffs και στριγκλιές που θυμίζουν GRAVE DIGGER; Προσωπικά, αυτήν τη μεταλλική στροφή των U.D.O. δε μπόρεσα να τη χωνέψω. Ναι και στο “Dominator” υπήρχαν αντίστοιχα τραγούδια (“Bogeyman” πχ.), αλλά ο δίσκος σαν σύνολο ισορροπούσε. Σίγουρα δεν περίμενα από τον κ. Dirkschneider και την παρέα του να κυκλοφορήσουν ένα αριστούργημα, άλλωστε αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ στα είκοσι τέσσερα χρόνια ιστορίας τους, αλλά κάτι αξιοπρεπές σαν τις περισσότερες δουλειές τους, ήταν ένα ρεαλιστικό όνειρο.

Το χειρότερο βέβαια είναι ότι οι ACCEPT έβγαλαν σπουδαίο δίσκο και έτσι η σύγκριση δε βοηθάει καθόλου το “Rev-Raptor”. To αντίθετο, οι U.D.O. πλέον δεν μπορούν να σταθούν ούτε σαν αξιοπρεπές υποκατάστατο...