Επιτέλους. Αυτή είναι η λέξη που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι την τρίτη κυκλοφορία των Γερμανών post-rockers, LONG DISTANCE CALLING. Επιτέλους ένας δίσκος του ιδιώματος που αξίζει λιώσιμο. Έτσι απλά. Και -εξηγούμεθα για να μην παρεξηγούμεθα-  το χρονικό επίρρημα «επιτέλους» το χρησιμοποιώ όχι με όρους ποστροκά blogger (aka επιτέλους ωραίος δίσκος μετά από 3 βδομάδες ξηρασίας), αλλά εννοώ ότι ο τελευταίος τέτοιος δίσκος που έπαιζε μονίμως στο cd-player μου ήταν το “The Hawk Is Hawling” των MOGWAI, του 2008 –και έκτοτε δεν έχω σταματήσει να παρακολουθώ στενά τα δρώμενα.

Στο σωτήριο έτος 2011 που έχουμε φτάσει, τα κραταιά ονόματα του post-rock μοιάζουν να μην μπορούν να ξεπεράσουν σε έμπνευση ούτε καν τις δεκάδες νεοσύστατες μπάντες του είδους (πάντα μιλάμε για καθαρό post-rock και όχι post-rockίζουσες κυκλοφορίες, οι οποίες είναι άλλου παπά ευαγγέλιο), αρκετές εκ των οποίων βγάζουν πολύ συμπαθητικούς δίσκους (πχ TOUNDRA, AND SO I WATCH YOU FROM AFAR). Σε αυτές τις μπάντες, ίσως και ένα σκαλί πιο χαμηλά, συγκατέλεγα και τους LONG DISTANCE CALLING, η μουσική των οποίων πάντα ήταν μη-αξιομνημόνευτα όμορφη και έχανε σε λάμψη από τα εξαιρετικά εξώφυλλα που τη διαφήμιζαν, κλασικό φαινόμενο στο post-rock. Το ομολογώ ότι πριν ακούσω τον ομώνυμο δίσκο τους, η τελευταία κυκλοφορία που θα πόνταρα τα λεφτά μου ότι θα έλιωνα μέσα στο 2011, σίγουρα θα ήταν η δική τους.

Έλα όμως που αυτή είναι μόνο μία από τις εκπλήξεις που μου επιφύλασσε το “Long Distance Calling”. Εδώ έχουμε, συν τοις άλλοις, και μια δραστική αλλαγή στον ήχο τους, ο οποίος βάρυνε αρκετά, groove-άρει ασυστόλως, βασίζεται κυρίως σε riffs και όχι σε ηχοτοπία και έχει μέσα εκπληξούλες που εκτείνονται από progressive rock περάσματα μέχρι stoner rock κιθάρες. Όλα αυτά αφορούν τα 6 από τα 7 κομμάτια του δίσκου, καθώς το “Middleville” είναι άλλη ιστορία. Είναι το μόνο κομμάτι που περιέχει φωνητικά, από ένα επιφανές guest μέλος, όπως συνηθίζουν σε κάθε δίσκο τους. Αυτήν τη φορά, προς έκπληξη πολλών, είναι ο John Bush των ARMORED SAINT, ANTHRAX –και έχω να πω ευθαρσώς ότι με εξιτάρει το πώς χτυπάει στο αυτί η έκφραση «post-rock με τη φωνή των ARMORED SAINT στο μικρόφωνο», όσο τραβηγμένη απ’ τα μαλλιά κι αν είναι. Εν πάση περιπτώσει, το “Middleville” είναι ένα άκρως συμβατικής δομής κομμάτι που κολλάει στο μυαλό, με εξαιρετικό ρεφραίν, και μια ατμόσφαιρα που φέρνει στο μυαλό μοντέρνους αμερικάνους Iron Maiden. Με άλλα λόγια, κομματάρα και ταυτόχρονα highlight του δίσκου μαζί με το “The Figrin D’An Boogie”.

Το “Long Distance Calling” δεν ανακαλύπτει τον τροχό, ούτε ανοίγει νέους δρόμους. Κάνει αυτό που προσπαθούν ένα σωρό άλλες μπάντες. Και εκεί που αυτές αποτυγχάνουν, οι LONG DISTANCE CALLING τα καταφέρνουν. Αν έχεις καλύψει τα κενά σου από RED SPAROWES, GOD IS AN ASTRONAUT, MOGWAI και σια, ξέρεις που να συνεχίσεις…