Έκαναν το ντεμπούτο της καριέρας τους το 2009 με ένα δίσκο που φώναζε «ακούστε μας, αξίζουμε» με όνομα “Burn” όπου και πήραν αμφιλεγόμενες κριτικές τότε. Δύο χρόνια μετά λοιπόν, εν έτη 2011, μας παραδίδουν κάτι εντελώς διαφορετικό και άκρως εντυπωσιακό, αφού φαίνεται ότι ωρίμασε η μουσική τους και ξέφυγε από τα κλισέ του προηγούμενου δίσκου ή και του σύνηθες φαινομένου των τριών και τριάμισι λεπτών που ακολουθούν πολλά νέα συγκροτήματα.
Οι HAVOK λοιπόν με το νέο τους άλμπουμ “Time Is Up” μας κάνουν μια παρουσίαση και μίξη του παλιού thrash με την φρεσκάδα και το πάθος τους να δεσπόζει από κάθε άποψη. Οι επιρροές τους έρχονται από τα βάθη των 80’ς, οπότε για τους παλιούς λάτρες του είδους ο ήχος τους φαντάζει φοβερά οικείος και όμορφος. Μιλάμε για επιρροές από τα μεγαθήρια του thrash όπως SLAYER, ANTHRAX, TESTAMENT, MEGADETH και EXODUS τα οποία είναι διάσπαρτα σε όλο τον δίσκο και θα μπορούσαν να ξενίζουν ή να είναι άσχημα δεμένα, εντούτοις δύσκολα ξεχωρίζουν οι «ραφές» και το αποτέλεσμα είναι πολύ καλύτερο απ ότι θα περίμενε κάποιος. Τα κομμάτια του δίσκου αυτού σε κάνουν να θυμάσαι τραγούδια με τα οποία έχεις χτυπηθεί ασταμάτητα και σε συνδυασμό με την δύναμη στο παίξιμο των νέων thrashers δεν διστάζεις να χτυπηθείς και πάλι. Έχουμε λοιπόν βρώμικες κιθάρες με στακάτο παίξιμο, ο ήχος του μπάσου καθαρός να γεμίζει όμορφα τα κομμάτια δίνοντας μπόλικο όγκο και τα ντραμς γρήγορα και χωρίς υπερβολές δίνουν ένα αποτέλεσμα πραγματικά ζηλευτό. Το καλύτερο κομμάτι της υπόθεσης είναι η φωνή του τραγουδιστή, η οποία είναι κάτι μεταξύ του Tom Araya (slayer) και Chuck Billy (testament) κάνοντας το σύνολο ακόμα πιο δυνατό και πορωτικό.
Αν και είπαμε ότι μοιάζουν πολύ στα παλιά ή αυτό τουλάχιστον μάλλον προσπαθούν να κάνουν, όλα τα κομμάτια έχουν κάτι το ξεχωριστό και οποιαδήποτε σύγκριση με ότι ξέρουμε είναι μάλλον περιττή. Θα μπορούσαν να είχαν φτιάξει ένα δίσκο που να μην μοιάζει με τίποτα άλλο και όμως να ορίζεται η μουσική τους καθαρά thrash. Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν αγαθό στην σκέψη αφού όταν επιλέγεις ένα είδος δεν μπορείς να ξεφύγεις από τις ρίζες και το παρελθόν του. Τα παλικάρια απλά τις αποδέχθηκαν, τις φρόντισαν και έβγαλαν ένα thrash-όκηπο που το ένα άκουσμα του είναι πάρα πολύ λίγο. Έτσι έχουμε ένα δίσκο που έχει μέσα κομματάρες μία προς μία που κανένα δεν σε αφήνει αμέτοχο ή βαριεστημένο. Με μια λέξη «λουκούμι».
