Η ιστορία είναι γνωστή. Είσαι από τη Σουηδία και –να ‘ναι καλά η τεχνολογία που τα ‘φερε όλα κοντά μας- έχεις εντρυφήσει σε όλες τις obscure psychedelic/blues/progressive rock μπάντες που τη χρυσή δεκαετία του ‘70 έβγαζαν δίσκους διαμάντια κατά ριπάς. Συν τοις άλλοις, έχεις και μια πιο έμμεση επαφή με την περίοδο, μέσω συγκροτημάτων όπως οι PENTAGRAM (τους οποίους ειρήσθω εν παρόδω περιμένουμε σε λίγες μέρες στην Αθήνα) και καταλήγεις εντέλει να φτιάχνεις μπάντα και να είσαι μέλος μιας αναβιωτικής μουσικής σκηνής κυκλοφορόντας εξαιρετικούς δίσκους όπως το “Hisingen Blues”.

Αν σκεπτόμενοι αυτήν την άτυπη μουσική σκηνή σας έρχονται στο μυαλό οι φοβεροί και τρομεροί WITCHCRAFT, τότε πετύχατε διάνα. Όταν διαλύθηκαν οι NORRSKEN, έχοντας μόνο κάτι demos στο βιογραφικό τους, ο Magnus Pelander σχημάτισε τους πιο doomy WITCHCRAFT και τα υπόλοιπα μέλη τους πιο hard rock GRAVEYARD, με τα δύο συγκροτήματα να έχουν εν γένει συγγενικό ήχο. Το πρώτο σκέλος και η λαμπρή πορεία του δε θα μας απασχολήσουν. Εδώ θα ασχοληθούμε με την πλευρά των GRAVEYARD, οι οποίοι έχοντας ήδη ένα πανάξιο ντεμπούτο στις αποσκευές τους το 2007, ξεπερνάνε τους εαυτούς τους και βγάζουν τον καλύτερο δίσκο που έχω ακούσει μέχρι στιγμής για το 2011.

Οι GRAVEYARD παίζουν hard rock/heavy psych με πολλές blues rock αναφορές. Κάθε άλλο παρά επιδιώκουν να εμπλουτίσουν ή να δώσουν μια πιο μοντέρνα ή προσωπική διάσταση στον συγκεκριμένο ήχο. Και πολύ καλά κάνουν, καθότι αυτός έχει γιγαντωθεί και τελειοποιηθεί δεκαετίες πριν… Τα ιερά κειμήλια δεν πρέπει αγγίζονται και το “Hisingen Blues”  που «μυρίζει» Zeppelin-ίλα, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί έναν occult χαρακτήρα και λόγω μουσικής και λόγω στιχουργίας/θεματολογίας, δείχνει να το ξέρει καλά αυτό.

Τα κομμάτια που θα απασχολήσουν περισσότερο τα αυτιά μας είναι και οφείλουν να είναι… όλα. Αυτό, όμως, δε θα με εμποδίσει από το να ξεχωρίσω πάνω απ’ όλα το bluesy μπαλαντοειδές “Uncomfortably Numb” και την κομματάρα “The Siren” που κλείνει το δίσκο και τελειώνει με χωρωδιακή κορύφωση. Τα κομμάτια που έφτασαν στο …παρατσακ να γίνουν αγαπημένα μου αλλά έχασαν στο νήμα από τα προαναφερθέντα είναι το “No Good, Mr Holden” και το ομώνυμο κομμάτι, το ρεφραίν του οποίου θα φέρει στο μυαλό GRAND MAGUS.

Θα κλείσω με τον στίχο του “The Siren”. Tonight a demon came into my head…