Ως λάτρης της σημειολογίας αλλά και των άγαρμπων γενικεύσεων, δεν μπορώ παρά να διατυμπανίσω δύο θεωρίες μου, οι οποίες θα επιβεβαιωθούν για ακόμη μια φορά: Η πρώτη υποστηρίζει ότι η κοκκινωπή σημαία με το πλατανόφυλλο στη μέση αποτελεί σήμα κατατεθέν υψηλής ποιότητας για έναν rock/metal δίσκο. Μπορεί ο μεγάλος άσπρος βορράς (ο Καναδάς ωρε!) να μην έχει μαζική παραγωγή συγκροτημάτων, αλλά αυτά που ξεπηδούν για έναν περίεργο λόγο σχεδόν πάντα παίζουν μπάλα πολύ ψηλά. Η δεύτερη θεωρία, λοιπόν,  λέει ότι ο τρίτος δίσκος κάθε μπάντας είναι και ο σημαντικότερος της καριέρας της. Είναι εκεί που το συγκρότημα  ξεγυμνώνεται πια από τον μανδύα του μυστικισμού, αποβάλλει τον χαρακτηρισμό του «ελπιδοφόρου», αντρώνεται και μας παρουσιάζει πόσα κιλά …κάκαλα έχει.

Στην περίπτωση των PROTEST THE HERO το άλμα έγινε με τη δεύτερη κυκλοφορία τους, το εξαιρετικό “Fortress” του 2008. Ο εν λόγω δίσκος δημιούργησε απρόσμενα μεγάλο θόρυβο γύρω από το όνομα της μπάντας, ειδικά στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Μεγάλο θόρυβο, τηρουμένων των αναλογίων πάντα, καθ’ ότι ζούμε στην εποχή των 30 καινούριων δίσκων την ημέρα και ταυτόχρονα η μουσική που παίζουν, ένα μείγμα progressive metal που λοξοκοιτάει προς THE DILLINGER ESCAPE PLAN κατευθύνσεις και ενστερνίζεται κάποιες neo-prog αισθητικές, σίγουρα δεν είναι και το πλέον εύκολο για το απαίδευτο αυτί. Μολαταύτα, με κομματάρες όπως το “Bloodmeat” που ήταν στα αγαπημένα κομμάτια του γραφόντος για το 2008, κατάφεραν να επιτύχουν κάτι δύσκολο στις μέρες μας: να ξεπεράσουν –και κατά πολύ μάλιστα- τον ήδη υψηλό μέσο όρο.

Το “Scurrilous” συνεχίζει εκεί που σταμάτησε το “Fortress”. Η ηχητική extravaganza που αποτελείται από πολύπλοκα καταιγιστικά riffs, ρυθμούς καρδιακής ανεπάρκειας, πορωτικές ταχύτητες  και τα πραγματικά φοβερά φωνητικά του Rody Walker (καθαρά ως επί το πλείστον πια) αποτελούν το σήμα κατατεθέν της μπάντας. Όλα τα κομμάτια ανεξαιρέτως έχουν μπόλικο ψωμί μέσα και απαιτούν πολλές ακροάσεις, ούτως ώστε να μην κουράζεται το αυτί και να ξεχωρίζει δίχως προσπάθεια τον πιασάρικο πυρήνα τους.

Το εναρκτήριο “C’est La Vie” που μπαίνει με ένα ασταλένιο heavy metal μέρος (!) είναι και η καλύτερη στιγμή του δίσκου. Είναι το κομμάτι που θα βάλεις να παίζει στο repeat και θα κοπανηθείς και άμα λάχει. Άλλες ξεχωριστές στιγμές είναι τα δύο κομμάτια με τις guest συμμετοχές: το “Hair-Trigger” με τα γυναικεία φωνητικά και το “Sex Tapes” με τον Chris Hannah των φοβερών punk/heavy metallers PROPAGANDHI, μία από τις αγαπημένες μπάντες των PROTEST THE HERO. Ποικιλομορφία από κομμάτι σε κομμάτι δεν υπάρχει. Ποικιλομορφία υπάρχει μόνο στα πλαίσια του κάθε κομματιού ξεχωριστά, κάτι που σημαίνει ότι αν γουστάρεις το φρέσκο ήχο των PROTEST THE HERO, το “Scurrilous” θα το λιώνεις για μεγάλη χρονική διάρκεια και συνεχώς θα ανακαλύπτεις καινούρια πραγματάκια ακρόαση με την ακρόαση.

Κλείνοντας, να πούμε ότι έκαναν το τρία στα τρία και στα εξαιρετικά εξώφυλλα. Αυτήν τη φορά προέρχεται από πίνακα που ζωγράφισε ο παππούς του μπασίστα -και μέχρι τον προηγούμενο δίσκο κύριο στιχουργό- της μπάντας πριν από 60 χρόνια. Ο πίνακας ονομαζόταν Scurillous (μετ.:  βωμολόχος)