Η Νορβηγία αποτελεί μια χώρα που κουβαλά τη δική της παράδοση στον τομέα του thrash τα τελευταία αρκετά χρόνια. Ξεκινώντας από τους AURA NOIR, το πλέον εύκολο, «μαύρο» παράδειγμα που φέρει τις ρίζες του στις ένδοξες μέρες των 90ς, συνεχίζουμε με σχήματα του τύπου AUDIOPAIN και NOCTURNAL BREED, με τους NEKROMANTHEON της περίπτωσής μας να βαδίζουν σε ανάλογα ποιοτικά standards υπό την αξιόπιστη αιγίδα των προαναφερθέντων AUDIOPAIN. Όπως πολύ εύκολα μπορείτε να διαπιστώσετε και μόνοι σας, πίσω από το drum kit των δύο αυτών σχημάτων κάθεται ο ίδιος άνθρωπος ενώ, όσον αφορά τα δύο έταιρα μέλη, αξίζει να προσθέσουμε το ότι προέρχονται από τις τάξεις των «τιμιότατων» death metallers OBLITERATION, οι οποίοι κίνησαν παλαιότερα το ενδιαφέρον του γράφοντος για το λόγο ότι η πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά κυκλοφόρησε υπό τη στέγαση της γνωστής Tyrant Syndicate productions.

Με τι μοιάζει το “Divinity Of Death” λοιπόν; Αν είστε φίλοι αυτού που αποκαλούμε ως παλαιολιθικά σκοτεινό thrash metal με riffs οδοστρωτήρες, αρματωμένο rhythm section και ταχύτητες που κόβουν ανάσες και σάρκα σε χρόνο μηδέν, εδώ θα βρείτε ό,τι ακριβώς ψάχνατε με μοναδική ένσταση το γεγονός ότι οι NEKROMANTHEON θυμίζουν πολλές γνώριμες καταστάσεις, σε βαθμό ενδεχόμενης ενόχλησης. Στα βασικά στοιχεία του μίγματος, οι SLAYER των δυο πρώτων δίσκων συναντούν τις διδαχές των DARK ANGEL και POSSESSED ανάμεσα σε πάμπολλες λοιπές αναφορές που μοιάζουν άριστα αφομοιωμένες στην όλη ταυτότητα (...κάποια μέρη μου έφεραν κατά νου τους DESTRUCTION για παράδειγμα). Οι ομοιότητες βέβαια δεν εμποδίζουν την ανάδειξη των αρετών που εντοπίζονται σε εμφανώς πιασάρικα μέρη και κοφτερά φωνητικά κι αν συνυπολογίσουμε την αρτιότατη παραγωγή, σε συνδυασμό με τη συνολική διάρκεια του δίσκου, οι όποιες προδιαγραφές καταλήγουν τουλάχιστον ιδανικές για τον εκάστοτε φίλο του ήχου.

Στα 31 λεπτά που διαρκούν μέχρι να πατήσετε για δεύτερη φορά το play στο στερεοφωνικό σας, οι NEKROMANTHEON ακούγονται συναρπαστικά ορεξάτοι, σε βαθμό που μου έχει λείψει κάτι ανάλογο από το σημερινό metal για να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Δυστυχώς οι περισσότερες retro μπάντες προσκυνούν τους παλαιούς αντί να προσπαθήσουν να πάρουν αυτό το «κάτι» και να το μετασχηματίσουν σε ένα αποτέλεσμα που θα έμοιαζε χαρακτηριστικά δικό τους, με κατάληξη να έχουμε πολλά σχήματα αδύναμα στο να επιτύχουν την επιθυμητή υπέρβαση παρά το αδιαμφισβήτητο της ποιότητας που φέρουν. Μήπως όμως οι NEKROMANTHEON παραδίδουν το μέγιστα επιθυμητό; Σίγουρα όχι. Η διαφορά βρίσκεται στην ισχυρή τους θέληση, η οποία υπερνικά της όποιας έλλειψης πρωτοτυπίας γιατί, όπως κι αν το πάρουμε, τα περισσότερα νέα σχήματα, πέραν των όποιων τεχνικών χαρακτηριστικών, πάσχουν κι από έλλειψη φιλοδοξίας. No guts, no glory.