Έπειτα από το ανέλπιστα ελπιδοφόρο ντεμπούτο “The Four Scissors” και το συγκλονιστικά άξιο “The Serpent's Manifolds”, οι Θεσσαλονικείς TRANSCENDING BIZARRE? επιστρέφουν σε ένα τρίτο ραντεβού για να παραδώσουν ένα δίσκο αντάξιο των όποιων προσωπικών - και μη - προσδοκιών. Το “The Four Scissors” δεν πρόκειται να μας απασχολήσει αυτή τη φορά, μιας κι αποτελεί ένα στάδιο που μοιάζει πρώιμο για το όλο ύφος υπό περιγραφή. Οι δυο τελευταίες δουλειές τους είναι εκείνες με τις οποίες θα ασχοληθούμε εκτενώς, μιας κι η συνοχή που παρατηρείται μεταξύ τους μας προτρέπει σε μια αντίστοιχη ανάλυση.
Το “The Misanthrope’s Fable”, λοιπόν, φαίνεται πως αποτελεί την εγκαθίδρυση του ύφους που εγκαινίασε ο προκάτοχος με τίτλο “The Serpent's Manifolds”, στα ίχνη του οποίου το “Supervillain Outcast” και το “Spiritual Black Dimensions” γνέφουν στην όλη «total worship» στάση που, ως αντικείμενο, φέρει το ανυπέρβλητο “Nexus Polaris” των THE KOVENANT και τη θεατρικότητα των ARCTURUS. Παράτολμα, θα προσέθετε κανείς, αναφέρονται τέτοια ισχυρά ονόματα, από τη στιγμή που το αποτέλεσμα δεν καταλήγει «μαυρομεταλλικό» υπό τα πρότυπα ενός παραδοσιακού φίλου του ήχου - κι η αλήθεια είναι ακριβώς αυτή, καθώς η DIMMU BORGIR επιρροή μοιάζει ισχυρή, ιδιαίτερα αν συνυπολογίσουμε τα ανάλογα στοιχεία των THE KOVENANT.
Πρώτη και σημαντική διαφορά - σε σχέση με το προαναφερθέν σημείο αφετηρίας - εντοπίζεται στην ίδια τη φύση του αποτελέσματος, καθώς το σχήμα φαίνεται να αφομοίωσε σε μεγαλύτερο βαθμό τις όποιες επιρροές του. Μόνο τα DODHEIMSGARD, όπως και τα CRADLE OF FILTH ψήγματα παραμένουν αρκετά εμφανή αυτή τη φορά, με τη βάση της ουσίας να επιμένει γερή στα avant-garde θεμέλια - και το τονίζω αυτό, επειδή οι CRADLE OF FILTH απλά δε μου αρέσουν. Το θαυμαστό με τη περίπτωση των TRANSCENDING BIZARRE? είναι το ότι έχουν φιλτράρει τις ξένες επιρροές με τέτοιο τρόπο, ώστε το αναπόσπαστο αυτό κομμάτι του ήχου τους μοιάζει ομοιογενές με τα μαύρα προοδευτικά στοιχεία. Οι συνθέσεις χαρακτηρίζονται από μια αδιάσπαστη, μεστή ατμόσφαιρα και τα φωνητικά παίρνουν τις δικές τους ξεχωριστές δάφνες, ιδιαίτερα στις στιγμές που τα καθαρά βρίθουν εκφραστικότητας. Οι ενορχηστρώσεις, από τη δική τους πλευρά, διέπονται ξανά από βάθος άξιο αναφοράς, ενώ το μεγαλύτερο βάρος φαίνεται να έχει πέσει αυτή τη φορά στο θεατρικό πρόσωπο του group - με αγαπημένη στιγμή στο δίσκο, λόγω αυτού, να αποτελεί το περιβόητο “The Beginning”.
Όπως συμβαίνει με κάθε προηγούμενη δουλειά τους, έτσι και με το “The Misanthrope’s Fable”, το σύνολο μοιάζει ανίκανο να επιδείξει κάποια σύνθεση που θα μπορούσε να μείνει εκτός - λόγος ουσιαστικός για τον οποίο πιστεύω πως αυτό το σχήμα δεν έχει λάβει ούτε τα ελάχιστα που του αναλογούν. Οι TRANSCENDING BIZARRE? άνοιξαν αισίως μια νέα δεκαετία στο χώρο με μια τρίτη δουλειά, διατηρώντας την ποιότητα στα υψηλότερα δυνατά επίπεδα, σε σημείο που απορείς πως ένα τόσο αξιόλογο σχήμα μένει εγκληματικά παραμελημένο. Προσωπικά, δε θυμάμαι να είχαν κάποιες ανάλογες ευκαιρίες ως opening acts γνωστών καλλιτεχνών ή να έχουν δεχθεί ουσιαστική προώθηση - και να σας πω την αλήθεια, έχω κουραστεί πια να ακούω για μπάντες που ΘΑ βγάλουν καλούς δίσκους, ενώ ακόμα προσπαθούν έπειτα από τόσα χρόνια. Οι TRANSCENDING BIZARRE? αυτή τη στιγμή μετρούν στο ενεργητικό τους έναν εξαίρετο δίσκο και δύο πραγματικά μεγάλους, κάτι που ο κόσμος θα αντιληφθεί κάποια στιγμή - όπως μας έχει διδάξει πολλάκις η ιστορία - και θα μετανοήσει. Το θέμα είναι μήπως τότε είναι ήδη πολύ αργά, γι’ αυτό καλύτερα να δώσετε τη δική σας ευκαιρία σε μία μπάντα που (...μαζί με την υπολογίσιμη δύναμη των ANGSTRIDDEN) αποτελεί τον πιο αξιόλογο εκπρόσωπο της χώρας μας στον ευρύτερο τομέα του avant-garde. Ορμάτε.
