Εν έτει 2011 καλούμαι να ασκήσω κριτική στο καινούριο πόνημα των Φλοριδιανών χριστιανόπαιδων, DEICIDE. Δε ξέρω πόσους θα ενδιαφέρει, αλλά η μπάντα, αποτελούσε και γιατί όχι, αποτελεί έναν από τους αξιότερους αντιπροσώπους της σκηνής της Tampa.

Στο δέκατο δίσκο τους, ο ιθύνων νους Glenn Benton δε φαίνεται να έχει ηρεμήσει, παρά τα 43 του, πλέον, έτη. Το κιθαριστικό δίδυμο των αδελφών Hoffman έχει εγκαταλείψει το πλοίο εδώ και τρεις πλέον δίσκους και ο πολύς Ralph Santolla μαζί με τον Jack Owen (γνωστό από τη θητεία του στους γείτονες Cannibal Corpse), αποτελούν την εναλλακτική. Σίγουρα πιο μελωδικοί από τα δύο ντούκια, με τα solos τους και τα leads τους, να πλαισιώνουν τα για άλλη μια φορά καταιγιστικά τύμπανα του «παλιού» Steve Asheim. Μπορεί να μην είναι τόσο στιβαροί όσο οι προηγούμενοι, αλλά δεν παύουν να αριστεύουν στις κιθάρες τους. Βέβαια σε σημεία, πέρα από τα solos, πρέπει να προσπαθήσω για να καταλάβω τι παίζουν, μιας και τα τύμπανα, βρίσκονται κατά τη γνώμη μου, πολύ μπροστά στην παραγωγή. Για τη φωνή του αγοριού με τον ανάποδο σταυρό στη καθράπα, δεν υπάρχουν πολλά να πω. Πάντα κάφρος, βρε παιδιά, σα να του πατάνε τον καμμένο από το ουίσκι λαιμό του.

Εν ολίγοις, μην περιμένετε πρωτοτυπία, τα στοιχεία όμως που κέρδισαν τους οπαδούς της μπάντας είναι και πάλι παρόντα. Σατανάς, ο Θεός να πάει στο Διάολο και σώσον κύριε το λαό σου.