Πώς να βαθμολογήσεις το συναίσθημα; Οι CLANDESTINE BLAZE, το προσωπικό όχημα της black metal φωνής των 00s, επιστρέφουν μετά από τετραετή δισκογραφική απουσία για ν’ αποτίσουν φόρο τιμής σε ό,τι στέκεται όρθιο στο πέρασμα του χρόνου παρά τις πληγές που αυτός επιφέρει. Τέτοιοι υπήρξαν οι (αντι)ήρωες της πάλαι ποτέ νορβηγικής σκηνής, τις διδαχές της οποίας ευλαβικά ακολουθεί ο Mikko Aspa.

Έχοντας ως άξονα τον ωμό κακόφωνο ήχο των παλιών DARKTHRONE και των συνοδοιπόρων τους καμιά δεκαπενταετία πριν, το “Falling Monuments” ξεκινά με τις επιθετικές διαθέσεις του “Unfolding Madness”. Κατασταλάζοντας, ως επί το πλείστον, σε mid-tempo καταφύγια, όπου τα riffs ηχούν απειλητικά και τα leads γεμάτα πικρόχολη μελωδία. Διάχυτη μελαγχολία αλλά και ανάταση διαπερνά τα οκτώ κομμάτια του δίσκου δίνοντάς του τη ζηλευτή συνοχή που έλειπε εν μέρει από τον προκάτοχό του. Άκου, για του λόγου το αληθές, το πώς ο ορισμός του επικού bm στο “Call Of The Warrior” μεταμορφώνεται στο νοσταλγικό τόνο του “Melancholy Of The Falling Monuments”. Άκου το “Bloodsoil” να ξεκινά φουριόζο, έτοιμο για μάχη για να καταλαγιάσει προς το τέλος δίνονας τη σκυτάλη στο μικρό αλλά θαυματουργό “Horizon Of Ego Annihilation”. Άκου τον Mikko Aspa, τον κύρηκα των DEATHSPELL OMEGA, να ερμηνεύει όλα τα παραπάνω με τη στριφνή άρθρωση και την ολόδικη χροιά του. Πόσοι καλλιτέχνες, αλήθεια, έχουν καταφέρει την τελευταία δεκαετία να είναι τόσο αναγνωρίσιμοι;

Οι CLANDESTINE BLAZE δεν είναι εδώ για φέρουν επανάσταση ούτε για ν’ ανοίξουν νέους δρόμους. Αυτά τα έχουν αναλάβει άλλοι απόστολοι, πιο κατάλληλοι. Το “Falling Monuments” είναι εδώ για όσους παραδίνονται άφοβα στη δίνη του ατόφιου, παραδοσιακού black metal που σέβεται τις καταβολές του αλλά δεν παπαγαλίζει. Ταυτόχρονα έχει προσωπικότητα και πάνω απ’ όλα βρίθει συναισθήματος που δεν βαθμολογείται αλλά ας όψονται οι κανόνες...