Αν έπεφτε στα χέρια μου το εξώφυλλο της πρώτης δουλειάς των QUADRA δίχως περαιτέρω πληροφορίες, θα ποντάριζα τα ρέστα μου ότι επρόκειτο για μια από εκείνες τις χαμένες μπάντες/κρυμμένα διαμάντια των progsters των αρχών των 90s. Από αυτές που το να υπάρχει η λέξη mind ή thought σε κάποια κυκλοφορία τους δίνει απόδοση 1,05. Έλα όμως που, ως συνήθως (μεταξύ μας αυτό έτσι;) θα κατέληγα για άλλη μια φορά στον κουβά…
Το “Artificial Eden”, παρά τη vintage αισθητική του εξωφύλλου του, κυκλοφόρησε στα τέλη του 2010 και αποτελεί την πρώτη δισκογραφική απόπειρα των Πατρινών QUADRA. Μολαταύτα, παρηγοριά στον άρρωστο (aka εμένα), το γεγονός ότι η αρχική μου πρόβλεψή όντως θα ήταν εν μέρει σωστή, αφού τα παλικάρια παίζουν progressive metal όπως αυτό ακουγόταν στα 90s –και αν θέλουμε να είμεθα ακόμα πιο συγκεκριμένοι, όπως αυτό παίχτηκε από τους DREAM THEATER στο “Images And Words”, δίσκος σχεδόν ανέγγιχτος ακόμα και από τους haters.
Το group μας συστήνεται ως τριμελές: μία φωνή και δύο κιθάρες –συν guest συμμετοχή από μπασίστα και drummer. Αυτό είναι κάτι που έχει το αντίκτυπο του μέσα στο δίσκο, αφού ενώ οι κιθάρες είναι άψογα δουλεμένες και αναδεικνύονται από τη μίξη, το μπάσο, ειδικά, δείχνει να χάνεται. Αυτό, σε ένα μουσικό είδος όπου περιμένεις τα τερτίπια του μπάσου να γεμίζουν τον ήχο, αποτελεί ατόπημα. Όμως, είναι και το μοναδικό ατόπημα που έχω να αποδώσω στην μπάντα, η οποία κατά τα άλλα παίζει μπάλα σε υψηλό progressive metal επίπεδο, όπως μπορούμε να δούμε από τις 4 (3 και μία εισαγωγή) συνθέσεις του EP. Τα φωνητικά είναι πολύ αξιόλογα και θα θυμίσουν αρκετά James Labrie καθ’ όλη τη διάρκεια των κομματιών, εκτός από το Dickinson-ικό ρεφραίν του "Mr Noone".
Ήθελα να καταλήξω πλέκοντας το εγκώμιο του δεύτερου κομματιού, του 10λεπτου “Land Of Depression”, αλλά αποφάσισα ότι είναι προτιμότερο να το ακούσετε ιδίοις ωσί από το myspace τους... Αναμένουμε πολλά στο μέλλον.
7,5
