Τρία χρόνια μετά το “Manifest” του 2007, η παρέα του τρελάρα Mika Luttinen ξαναχτυπά με το 11ο studio album της, με τον αινιγματικό τίτλο “Road To The Octagon”. Μπορεί οι θρυλικές εποχές των “Tol Cormpt Norz Norz Norz”/”Ugra-Karma”/”Suomi Finland Perkele” να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί μαζί με την τραχύτητα του τότε ήχου και την όλη παραφιλολογία του blackmetal (που τότε ήθελε τους IMPALED NAZARENE σε σφοδρή κόντρα με την νορβηγική σκηνή), αλλά οι Φινλανδοί είναι μία από εκείνες τις περιπτώσεις που γνωρίζεις πάνω-κάτω ότι θα περιμένεις μια στάνταρ ποιότητα στις κυκλοφορίες τους.

Στο Δρόμο του Οκταγώνου λοιπόν θα βρεθείς υπό επίθεση (“Under Attack”), θα συναντήσεις πτώματα (“Corpses”), θα ακολουθήσεις τη λατρεία του τράγου (“Cult Of The Goat”, με το riff του να αποτελεί και την κορύφωση του δίσκου) και θα ασπαστείς τη ρητορεία της κόλασης (“Rhetoric Infernal”). Όλα αυτά μέσα από μανιασμένες blackthrashing συνθέσεις διανθισμένες με αρκετό punk, όπου οι ταχύτητες πέφτουν ελαφρώς μόνο στο 13ο και τελευταίο κομμάτι. Η παραγωγή ίσως είναι λίγο πιο καθαρή απ’ ότι χρειαζόταν αλλά από την άλλη αναδεικνύει τα βασικά όπλα του δίσκου που είναι τα γνωστά φινλαδικά riffs-που-σκοτώνουν και βέβαια την χαρακτηριστική φωνή του Luttinen. Οι εντελώς γραφικοί στίχοι του, για σατανάδες, σκοτωμούς, σαδομαζοχισμούς και λοιπές διαστροφικές καταστάσεις έρχονται και δένουν απόλυτα. Tώρα, εάν κάποιος τους παίρνει στα σοβαρά καλό είναι να περάσει από IQ-test σύντομα.

20 χρόνια μετά την ίδρυσή τους, βαδίζοντας στα χνάρια ηρώων όπως οι MOTORHEAD, οι IMPALED NAZARENE ως σταθερή αξία, θα εξαπολύσουν τη λύσσα τους ανα τακτά χρονικά διαστήματα, αδιαφορώντας για trends, image και για το πέρασμα του χρόνου γενικότερα. Οπότε αν είστε οπαδοί, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να βάλετε το “Road To The Octagon” να παίζει και να δείτε πόσες μπύρες προλαβαίνετε να καταναλώσετε στα 33 λεπτά που διαρκεί.

7