Σιγά μην πάθεις τίποτα... “Relentless” σημαίνει αμείλικτος, αδυσώπητος, αν και για το συγκεκριμένο δίσκο του κάποτε μεγαθηρίου της μουσικής μας, αυτές οι λέξεις δεν ταιριάζουν, δυστυχώς. Παρ’ ότι μεγάλος fan αυτού που πολλοί αποκαλούν «φανφάρα», θα έλεγα το εξής κοινότοπο: υπάρχουν και όρια. Ακούγοντας το Relentless πολλοί θα θυμηθούν την τελευταία του δουλειά, “High Impact”.
Γενικά μιλάμε για ένα album αποτελούμενο από 14 κομμάτια, με ένα bonus track, που έχει κακή παραγωγή και αρκετά σημεία στα οποία εύκολα μπορεί να ασκήσει κανείς αρνητική κριτική. Ο Malmsteen, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, στερείται έμπνευσης αλλά όχι και τεχνικής βγάζοντας ήχους οι οποίοι μπορούν να προκαλέσουν πολιτισμικό σοκ στο πιτσιρίκι που πιάνει κιθάρα για πρώτη φορά στη ζωή του. Όχι όμως και στον μέσο metal ακροατή, ο οποίος γνωρίζει καλά τι εστί YNGWIE J. MALMSTEEN τόσο για τα καλά του, όσο και για τα κακά του. Ανάμεσα σε πολλές, η συγκεκριμένη δουλειά, κρίνεται ως παταγώδης αποτυχία, Ακόμα και στην απόπειρα του Yngwie να τραγουδήσει ο ίδιος, στο “Look At You Now” είναι φανερό ότι η ίδια του η φωνή δεν «δένει» με τη μουσική.
Άσχετα με το παραπάνω ύφος της κριτικής αυτής, δεν μπορώ να παραγνωρίσω και τα καλά σημεία του άλμπουμ όπως η συνεργασία του μεγάλου Σουηδού κιθαρίστα με τον –επίσης μεγάλο κατ’ εμέ- Tim “Ripper” Owens, ο οποίος σώζει το άλμπουμ με τα λίγα κομμάτια στα οποία δίνει τη φωνή του όπως τα “Critical Mass” , “Caged Animal” και “Tide Of Desire”.
Συνοψίζοντας σε μία πρόταση θα λέγαμε πως ο δίσκος αυτός είναι ξαναζεσταμένο φαγητό από έναν καλλιτέχνη, ο οποίος αδικεί τον εαυτό του, την καριέρα του και το ίδιο του το καλό όνομα το οποίο έχτισε όλα αυτά τα χρόνια. Δε θα προσθέσω κάτι άλλο με το φόβο –και την ελπίδα ίσως- να εκτεθώ ανεπανόρθωτα, γιατί τέτοιοι καλλιτέχνες έχουν καταφέρει πολλάκις στο παρελθόν να μας κάνουν να φάμε τη γλώσσα μας! Στο δια ταύτα όμως… μακριά από μας!
5
