Από ποιον να περιμένουμε να πάει τη rock μουσική ένα βήμα παραπέρα, αν όχι από ένα συγκρότημα υπό το κοινότυπο όνομα CIRCLE, το οποίο φέτος βγάζει τον 22ο δίσκο του ενώ ταυτόχρονα και κατά πάσα πιθανότητα αγνοούσες την ύπαρξή του, έχει φινλανδικό στίχο, παίζει μια εκκεντρική μίξη kraut rock-progressive rock-heavy metal-punk και έχει επιλέξει για εξώφυλλο αυτό το πράγμα που δεσπόζει στην πάνω αριστερή γωνία αυτού του κειμένου;
Μη με κοιτάς με μισό μάτι, το “Rautatie” είναι εξαιρετικό από κάθε άποψη και σε αυτό παίζει ρόλο η μουσική τους και μόνο αυτή -τίποτα από αυτά που διάβασες στην προηγούμενη παράγραφο. Άπαξ και συνηθίσεις το δύστροπο προσωπείο τους, θα δεις ότι κατά βάθος κρύβουν μια catchy φλόγα που κάνει την εμφάνισή της δειλά-δειλά μια στο τόσο. Και άπαξ και εντοπίσεις αυτήν τη φλόγα, θα αγαπήσεις το προσωπείο τους
Το εναρκτήριο ομότιτλο κομμάτι ξεκινάει με ένα heavy metal riff (NWOFHM όπως έχουν αυτοπροσδιοριστεί στο παρελθόν) και οπερατική χροιά στα φωνητικά για να κοπεί απότομα από ένα ατόφιο progressive rock πέρασμα το οποίο επιταχύνει και punk-ίζει για να επιστρέψουμε πάλι στο αρχικό riff και να κλείσει ο κύκλος, επικά και μεταλλικά όπως ξεκίνησε. Το “Laake” που ακολουθεί εξελίσσεται οργανικά, υπνωτικά και επαναλαμβανόμενα. Εν συνεχεία ην το “Vaellus”, η πιο δυνατή και ταυτόχρονα η πιο συμβατική στιγμή του δίσκου, με μελωδία που σου κολλάει το μυαλό, ξεσπάσματα που σου ανεβάζουν τη διάθεση και μια μυρουδιά 80ίλας να πλανάται στον φινλανδικό ουρανό λόγω των κιθαρών και των synths. Με μια λέξη… πόρωση.
Οι CIRCLE δεν αλλάζουν ύφος μόνο από δίσκο σε δίσκο, αλλά και από κομμάτι σε κομμάτι. Και ως εξαιρετικοί μουσικοί που είναι, τα καταφέρνουν περίφημα. Αξιοσημείωτο είναι το “Kohtalon Sormi” που αντλεί τις επιρροές του από το συμφωνικό progressive rock των 70s και κλείνει μελοδραματικά -σχεδόν με κλάματα! Για το δεύτερο μισό του δίσκου έχουμε το άκρως χορευτικό “Tahet”, το “Pelkka Meno” που κινείται σε ηλεκτρονικές μανιέρες, σκοτεινές και πειραματικές, το “Lautatarha” που ambient-ίζει και ταυτόχρονα αποτελεί φόρο τιμής στους TANGERINE DREAM και για το τέλος το 8λεπτο “Kaasukello”, όπου έχουμε μέσα της παναγιάς τα μάτια: από jazz πιάνα, εξωγήινο drumming, επαναλαμβανόμενο μπάσο και ένα εκπληκτικό χορωδιακό, επικό κλείσιμο.
Ανοίγουμε τα αυτιά μας και τα μυαλά μας… και ακούμε.
8,5
