Λίγοι από τους καλλιτέχνες που έχουν βγει τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχουν υπάρξει τόσο αρρωστημένοι και ταυτόχρονα τόσο συναισθηματικοί. Λίγοι υπήρξαν τόσο αναγνωρίσιμοι και ταυτόχρονα με τόσο εμφανείς επιρροές. Λίγοι καλλιτέχνες κατάφεραν να μεταπηδούνε με τόση ευκολία από είδη που ουδεμία σχέση έχει το ένα με το άλλο και ταυτόχρονα να παραμένουν κορυφαίοι σε ό,τι κι αν κάνανε. Γι’ αυτούς τους λόγους –και άλλους πολλούς που βαριέμαι να σκεφτώ τώρα, γι’ αυτό και τους υπονοώ- σε ένα δίκαιο κόσμο ο Dax David Riggs θα ήταν rock star. Είναι εμφανές, άλλωστε, ότι παρ’ όλη την obscure-ίλα που τον περιρρέει, στις φλέβες του τρέχει αίμα rock star.
Ο Dax είναι ευρέως γνωστός ως ο frontman των 2 δίσκων των ACID BATH στις αρχές των 90s, οι οποίοι θεωρούνται ακρογωνιαίοι λίθοι για τη δημιουργία του –τόσο trendy στις μέρες μας- sludge metal. Βέβαια, πολυσυλλεκτικές δισκάρες όπως το “When The Kite String Pops” ο θεός να τις κάνει sludge, υπάρχουν τόσα πολλά συστατικά μέσα στο τσουκάλι ώστε ο ίδιος ο Dax προτιμάει να τις αποκαλεί απλά “death rock”. Η συνέχεια στην καριέρα του Dax Riggs βρήκε προ εκπλήξεως τους οπαδούς του, αφού το επόμενο project του, το οποίο ήταν οι εξαιρετικοί AGENTS OF OBLIVION, ήταν πολύ πιο εμπορικό, ηλεκτρισμένο και με ψήγματα από τις rock’n’roll και country αναζητήσεις που θα τον απασχολούσαν περισσότερο στη συνέχεια.
Η συνέχεια αυτή ήρθε με τους DEADBOY & THE ELEPHANTMEN όπου ο χαρακτηριστικός Dax Riggs ήχος που σου σπαράζει την καρδιά βρήκε μια ζεστή indie αγκαλιά. Και φτάνουμε στην πρώτη προσωπική του δουλειά, τον προκάτοχο του φετινού “Say Goodnight To The World”, το masterpiece “We Sing Of Only Blood Or Love” του 2007. Δύσκολη η αποστολή του να κοντράρει το We Sing…, αλλά ο Dax δε μασάει από τέτοια. Το “Say Goodnight To The World” μπορεί να μη φτάνει τον προκάτοχό του αν το δούμε αντικειμενικά και αποστασιοποιημένα, αλλά είναι από τους δίσκους που κολλάνε στο στερεοφωνικό και παίζουν ξανά και ξανά έως ώτου να τους σιχαθείς... και να ξυπνήσεις την επόμενη μέρα με ένα “You Were Born To Be My Gallows” (μα αλήθεια τι υπέροχη ερωτική εξομολόγηση) κολλημένο στο μυαλό και να μην μπορείς παρά να αρχίσεις νέο μπαράζ λιωσίματος.
Οι αναφορές στον βασιλιά, Elvis Presley, πολλές: Από την τιτανοτεράστια διασκευή στο “Heartbreak Hotel”, το οποίο έχει κάνει αγνώριστο, μέχρι τον παραστατικότατο τίτλο του “Gravedirt On My Blue Suede Shoes”. Μια ευχάριστη παρατονία, από αυτές που αγαπούσε παλιότερα ο Dax, είναι το “Like Moonlight”, όπου εντοπίζουμε μέχρι και dream pop αναφορές. Τι έχουμε όμως στην πραγματικότητα στην καινούρια κυκλοφορία του Dax Riggs; Έχουμε blues rock κατά βάση που γουστάρει κάθε τρεις και λίγο να το παίζει rock’n’roll και όταν θέλει να τα σπάσει ακόμα περισσότερο αρχίζει τους iggypop-ισμούς. Επί της ουσίας όμως, έχουμε μουσική που σε κάνει να αισθάνεσαι κατάτι πιο γαμάτος άνθρωπος όταν την ακούς.
In the grave no one will be a stranger
8,5
