Πέρασαν κιόλας τρία ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία του “The Pnakotic Demos”. Ναι, εκείνου του EP μιας καινούριας γερμανικής μπάντας με τις εκτενείς αναφορές στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, τη guest συμμετοχή του Ross The Boss και τις 4 αργόσυρτες επικές συνθέσεις που είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον και ανοίξει για τα καλά την όρεξη των απανταχού λάτρεων του ατσαλιού (σε αυτό το σημείο να πούμε ότι η φύση της κυκλοφορίας αυτής επιτρέπει τη χρήση γραφικών εκφράσεων δίχως τύψεις). Ένας από αυτούς ήταν και ο υπογραφών, ο οποίος άμα τη αποκαλύψει του εξαιρετικού εξωφύλλου του “The Golden Bough” –πίνακας του ARNOLD BOCKLIN (1827-1901)- ακόνισε τα Conan The Barbarian και Excalibur DVD του, φύσηξε τη σκόνη από το “Battle Hymns” και το “Twilight Of The Gods” και περίμενε στωικά.
Αν υπήρχε μια σκέψη που γεννούσε το ελπιδοφόρο “The Pnakotic Demos” πιο πολύ από κάθε άλλη, αυτή θα ήταν η εξής: «Ωραίο, αλλά τελειώνει γρήγορα». Σκέψη η οποία όταν αφορά ερωτικές σχέσεις είναι καταστροφική, αλλά στη σχέση μουσικού-οπαδού αποδεικνύεται απλώς, υπό μία έννοια, διεγερτική.
Ο χρυσός κλώνος των ATLANTEAN KODEX τρέχει για πάνω από μία ώρα –και αυτή είναι η ευλογία και κατάρα του. Από τη μια μεριά έχουμε πολλή περισσότερη μουσική με συνθέσεις επιπέδου τουλάχιστον εφάμιλλου του EP, έχουμε ροή, έχουμε ένα δίσκο με ταυτότητα, με αρχή, μέση και τέλος. Από την άλλη, όμως, οι εναλλαγές ύφους, συναισθημάτων, ακόμα και ταχύτητας είναι μηδαμινές, οπότε ενδεχομένως να κουράσουν αυτούς που απλά έβρισκαν το “The Pnakotic Demos” ένα ευχάριστο επικό διάλειμμα με 4 συνθέσεις τις οποίες αφομοίωναν εύκολα. Εδώ έχουμε επική ατμόσφαιρα και μόνο επική ατμόσφαιρα, ως όφειλε να έχει ένας τέτοιος δίσκος. Οι ταχύτητες σπάνια θα ανέβουν, καθώς οι SOLSTICE θα χαμογελούν περιπαικτικά πίσω από μια κουρτίνα βαμμένη με πορφύρα.
Το “The Golden Bough” δεν είναι εύκολος δίσκος. Θέλει κάμποσες ακροάσεις για να γίνουν κτήμα σου όλες οι συνθέσεις του, μα το κυριότερο είναι ότι όταν αποφασίσεις να τον ακούσεις, πρέπει εξαρχής να έχεις τη διάθεση να ακούσεις για ξίφη, κάστρα, ξόρκια και ηρωική τιμή. Δεν είναι δα και BATHORY να σε κάνουν να αυθυποβάλλεσαι από μόνοι τους. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, μετά τις πρώτες ακροάσεις από τις οποίες αρχικά θα σου μείνει στο μυαλό το εξαιρετικό “Pilgrim” (In hallowed halls our horns resound/Purify this holy ground!), ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς, καθίσταται σαφές ότι έχουμε ακόμη μια πάρα πολύ καλή κυκλοφορία κλασικού metal για το 2010, κάτι που σίγουρα τυχαίο δεν είναι (σε αυτό το σημείο, μιας και φοράμε ακόμα τις πανοπλίες μας να υπενθυμίσουμε το φετινό EREB ALTOR).
Το “The Golden Bough” είναι δίχως αμφιβολία εξαιρετικό ντεμπούτο. Έχει τα ελαττώματά του, σαφώς. Για παράδειγμα, ακούγοντάς το θυμήθηκα κάτι που είχα σκεφτεί κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους στη χώρα μας, στο Up The Hammers: πόσο πιο ψηλά επίπεδα έπους θα μπορούσαν να έχουν φτάσει αν είχαν έναν τραγουδιστή που να κάνει τη διαφορά. Όχι ότι ο Markus Becker είναι κακός, κάθε άλλο, απλά είναι κοινότυπος. Ή ότι χρειαζόταν ακόμα 1-2 συνθέσεις επιπέδου “Pilgrim” για να απογειωθεί ο δίσκος. Έρχεται, όμως, ουρανοκατέβατη η ερώτηση «Πόσες κυκλοφορίες τέτοιου υψηλότατου επιπέδου έχουμε πια σε αυτόν τον ήχο;» και αυτόματα το βουλώνουμε με τις μικρο-γκρίνιες. Οι ATLANTEAN KODEX καταφέρνουν να μας δώσουν ένα φλασκί από την πηγή της Νεπένθης, ανταποκρίνονται στον πήχη των προσδοκιών μας και πλέον περιμένουμε την εξέλιξή τους.
8
