Το νέο ότι οι ACCEPT θα κυκλοφορήσουν νέο δίσκο με χαροποίησε ιδιαίτερα, μέχρι που έμαθα ότι θα είναι με νέο τραγουδιστή. Η περιοδεία που είχε γίνει με τον UDO μας είχε δώσει ελπίδες για μια δυναμική επιστροφή. Αυτό, συν το γεγονός ότι οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν χωρίς τον UDO στα φωνητικά ήταν, ή μάλλον για να το θέσω απλά, δεν ήταν και δεν ακουγόντουσαν όπως θα ‘’πρέπει’’ να ακούγεται ένας δίσκος ACCEPT.
Με ανάμεικτα συναισθήματα λοιπόν έβαλα να ακούσω τον δίσκο την πρώτη φορά και πραγματικά κάθε αμφιβολία και επιφύλαξη χάθηκαν στη στιγμή. Οι ACCEPT επέστρεψαν! Και δεν είναι η γεμάτη γρέζι φωνή του Tornillo που μας θυμίζει τον ύψιστο. Είναι τα δολοφονικά, σαν ξυράφι riff, αυτά τα υπέροχα sing-along riff, που πάνω στη μελωδία τους μπορείς και τραγουδάς καλύτερα και από τους στίχους. Δεν θα μπω στο κόπο να αναλύσω τραγούδια, αφού ο δίσκος δεν περιέχει ούτε μια μέτρια στιγμή. Έχει όμως κομμάτια που είναι εμφανώς ανώτερα από άλλα και αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί να μην περιοριστούν στα 8-9 κομμάτια και στους 45λεπτους δίσκους των 80’s; Ένα γενικότερο φαινόμενο της τελευταίας δεκαετίας που τα CD πρέπει να γεμίζουν όσο το δυνατό περισσότερο, με ένα κάρο bonus κομμάτια, που στο τέλος έχουν σαν αποτέλεσμα να κουράζουν και να ρίχνουν το επίπεδο του δίσκου. Κάτι που συμβαίνει και εδώ, με τη διαφορά ότι ο δίσκος συνεχίζει και κινείται σε υψηλότατα επίπεδα και το bonus κομμάτι (‘’Time Machine’’) είναι από το ομορφότερα του δίσκου.
Τελικά το ‘’Blood Of The Nations’’ δεν είναι ένα απλά καλό album για να δικαιολογήσει την επικείμενη περιοδεία τους. Είναι ένας δίσκος που σίγουρα θα ξανακούσω και του οποίου κομμάτια θα ήθελα να ακούσω στο live. Το live βέβαια είναι μια άλλη κουβέντα, τη στιγμή μάλιστα που σε μια κριτική για δίσκο που δεν συμμετέχει ο UDO, το όνομά του έχει γραφτεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο…
8.5
